Rozdział II

Dziękuje za wszystkie komentarze. Bardzo mi miło, że wam się spodobało.

Zapraszam do lektury rozdziału drugiego.

 Nie pozostaje mi nic innego jak życzyć miłego czytania.

______________________________

A teraz opowiem wam pewną historie. To zdarzyło się rok temu. Jedyne chwile kiedy byłam z Arturem sam na sam.

            Pewnego razu po upokorzeniu jakie mnie zwykle spotykało z jego strony zwyczajnie się postawiłam. Pierwszy i ostatni raz powiedziałam Arturowi co o nim myślę. Chłopak stał jak zahipnotyzowany. Chyba nigdy w życiu nikt go nie skrytykował. A ja wyrzuciłam z siebie wszystkie myśli na jego temat (oczywiście te złe).  Bo niby co?! Jak nie z elity to nie mogę powiedzieć tego co myślę? Skoro sądził że jestem szara myszką, która nie ma nic do powiedzenia to właśnie zmienił swoje zdanie o mnie. Gdy powiedziałam wszystko co miałam do powiedzenia odrzuciłam włosy do tyłu i odeszłam. Dopiero wtedy Artur się ocknął.

- Zaczekaj! – krzyknął – Honorata! Zaczekaj!

Może dlatego, że zwyczajnie nie miałam ochoty na niego czekać, a może jako bunt, za to, że nazwał mnie moim pierwszym imieniem, którego starałam się unikać, nie odwróciłam się. Tyle że Artur nie miał zamiaru tak łatwo się poddać. Kilkoma krokami był już przy mnie, a chwilę potem stanął przede mną, całkiem niespodziewanie chwycił mnie za ramiona, i zatrzymał.

- Honorata – powiedział – Jestem pod wrażeniem twojej odwagi. Jeszcze nikt nigdy mnie nie skrytykował. Ludzie z mojego otoczenia zawsze mówią mi same mile rzeczy. A tu nagle zjawia się dziewczyna o niezwykłym imieniu i mówi wszystko co o mnie myśli. Jednak sądzę że jeśli mnie bliżej poznasz nie okażę się aż taki zły.

Nie wierzyłam w to co mówi. ,,Aż taki zły”? Co to w ogóle mam być? Czy on siebie słyszy? Przecież oprócz tego że jest najprzystojniejszym facetem w szkole jest też najwredniejszą na świecie istotą zaraz po mojej siostrze przyrodniej.

- Od pierwszej klasy mnie nienawidzisz, na każdym kroku robisz wszystko żeby mi dokuczyć, kłamiesz  w żywe oczy, a teraz nagle oczekujesz że uwierzę w to co mówisz? Ty chyba naprawdę jesteś z innej planety. – wybuchłam.

- Julka! Ale ja mówię całkiem poważnie. Wiesz, potrzebuję kogoś takiego jak ty. Kogoś kto będzie potrafił powiedzieć mi prosto w oczy co robię źle i co powinienem w sobie zmienić. Chciałbym byśmy zostali przyjaciółmi. Proszę, zastanów się nad tym. – powiedział.

Nie wierzyłam własnym uszom. Czy on to właśnie powiedział??? Wypowiedział na głos moje odwieczne marzenie? W tej chwili byłam najszczęśliwszą istotą na Ziemi, ale zaraz wszystko wróciło do rzeczywistości.

- To jak? Zgadzasz się? Tylko miałbym jedną prośbę: czy mogłabyś udawać że jest jak dawniej przed Kamilą i przed ludźmi ze szkoły? Naprawdę byłbym ci bardzo wdzięczny. To byłby taka ukryta przyjaźń.

A już zastanawiałam się co z nim jest nie tak.

- A ja byłabym ci bardzo wdzięczna, gdybyś zostawił mnie… - nie zdążyłam dokończyć, bo Artur mi przerwał.

- O co ci chodzi?

-Nie masz pojęcia czym jest przyjaźń. Mam dla ciebie radę: najpierw się dowiedz a dopiero potem proponuj ją innym. – próbowałam się uspokoić. Nie mieściło mi się to w głowie. Jak można być tak pozbawionym uczuć.

- Ale Julciu… - tym razem to ja mu przerwałam. Wiedziałam że tak nie wypada, że zawsze trzeba dać skończyć zdanie. Ale ja już nie mogłam słuchać Artura. Niedobrze mi było od tych jego słodkości i kłamstw.

- Nie nazywaj mnie tak! Najlepiej w ogóle się do mnie nie odzywaj! – krzyknęłam. Dawno nikt nie wyprowadził mnie z równowagi. Znajomi mówili że mam świętą cierpliwość. Ale wiedzieli też, że jak się zdenerwuję to nad sobą nie panuję. Dlatego nawet nie próbowali. Ale chłopak mojej siostry o tym nie wiedział. Z resztą on chyba nawet nie wiedział że gdzieś popełnił błąd. Na jego twarzy wciąż widniało oszołomienie. A ja skorzystałam z okazji. Minęłam go i odeszłam szybkim, ale dumnym krokiem.

            I tak zakończyła się moja krótka znajomość z Arturem. Od tej pory na korytarzu mijamy się bez słowa. Wprawdzie wciąż mi na nim zależy, ale myślę, że tak jest lepiej.