Rozdział XVI

Przepraszam, że dopiero teraz dodaję rozdział, ale sami wiecie jak to jest. Cały czas szkoła, codziennie po siedem lekcji, a pracy domowej z dnia na dzień coraz więcej.
Mi rozdział nie zbyt się podoba, ale ocenę pozostawiam wam. Zapraszam do czytania i komentowania.

@@@@@

Przechodziliśmy właśnie przez ogrody. Część została odgrodzona wielkim murem. Zapewne były to prywatne ogrody taty. Mój przewodnik się nie odzywał, co było mi na rękę. Miałam czas trochę pomyśleć. Dręczyła mnie jedna sprawa. Mianowicie rzekomy rozwód rodziców. Zastanawiałam się czy to prawda czy tylko zwykła wymówka. A jeśli tak, to kim w tej całej historii jest Marcin. Czy ojczym wiedział o Ognistowłosych wcześniej? Jeśli tak to by wyjaśniało dlaczego kategorycznie zabronił mi się do nich zbliżać. A może jest tak jak w powieściach, które czytałam. Tata jest tym dobrym, a Marcin złym charakterem. Nie. To niemożliwe. – roześmiałam się w myślach.

Nagle w mojej głowie zaświtała myśl. Dlaczego zamek jest taką fortecą? Czy kiedyś były jakieś ataki? Postanowiłam się tego dowiedzieć.

- Dart. Były jakieś ataki na zamek? – zapytałam niby od niechcenia.

- Tak. – powiedział.

- Może mi o nich opowiesz trochę? – przewróciłam oczami. Kolejny zakazany temat? O głupotach mógł gadać godzinami, a jak już coś mnie zainteresowało, udawał, że nie ma  pojęcia.

- Nie wolno mi o tym mówić. Jeśli chcesz zapytaj się ojca. – burknął. Od tej strony go nie znałam. Zawsze był miły, sympatyczny, służył pomocą, a tu nagle ciemna strona charakterku.

- Dobra tylko zapytałam. – powiedziałam urażona.

***

Ciemnozielone ściany ze złotymi zdobieniami. Podłoga z ciemnego drewna. Po środku ogromne okno z widokiem na ogród różany. Z prawej strony duże, masywne biurko, a naprzeciwko marmurowy kominek i dwa dość duże fotele tego samego koloru co posadzka. Na ścianach znajdowała się kolekcja portretów w złotych ramach. Domyślałam się, że to moi przodkowie. – Tak wyglądał gabinet mojego ojca. Musiałam przyznać, że ma gust. Przeszłam po pokoju poraz kolejny i zatrzymałam się przy biurku. Moją uwagę przykuły zdjęcia. Na jednym z nich widniała cała nasza rodzina. „A więc tata nie zapomniał o nas” – pomyślałam. „Po prostu nie miał wyjścia.” Z zamyślenia wyrwał mnie głos:

- Julcia. Córeczko aleś wyrosła. – powiedział wysoki, muskularny mężczyzna. Jak można się było domyślić po jego słowach, był moim ojcem. Ojcem za którym tęskniłam, ojcem którego potrzebowałam. I wreszcie nadszedł ten dzień. Po tylu latach znów go zobaczyłam. Słowa nie mogły wyrazić mojej radości.

- Nawet nie wiesz jak się cieszę, że cię widzę. – powiedziałam i przytuliłam się do niego.

- Wystarczy już tych czułości. – powiedział po kilku minutach. – No puść mnie wreszcie, bo się uduszę. – uśmiechnął się. Takiego go właśnie zapamiętałam. Zawsze uśmiechnięty i w dobrym humorze.

- Usiądź. Pewnie jesteś zmęczona. – wykonałam polecenie i zagłębiłam się w miękkim fotelu. Ciepło buchające z kominka było odczuwalne w całym pokoju. Jeszcze raz mimowolnie rozejrzałam się po komnacie.

- Dart naprawdę gorliwie wykonuje swoją pracę i potrafi zamęczyć całą swoją wiedzą. Wiem coś o tym. – roześmiał się.

- Jeśli już o nim mówimy. Dlaczego jakaś bitwa o zamek jest taką wielka tajemnica? – wypaliłam.

- Przyjdzie czas to się dowiesz. – no jasne. Mogłam się domyślić.

- W takim razie dlaczego nazywacie mnie tu Arseją? – postanowiłam zadać wszystkie pytania, które od dłuższego czasu zaprzątały mi głowę.

- Arseja to twoje imię w wymiarze Ognistowłosych.

- Dlaczego akurat Arseja?

- Imię jak każde inne. Tak zostało to ustalone na początku i zapisane w księgach…

- Znaczy z góry każdy ma tu ustalone imię? Jeszcze zanim się urodzi? – przerwałam.

- No… tak.

- A dlaczego się z mamą rozeszliście? – zapytałam. Nie sądziłam, że w ogóle przejdzie mi to przez gardło.

- Nie mogłem mamy tutaj zabrać. Nikt poza naszą rasą nie może tutaj wejść.

- A nie mogłeś mnie tu zabrać od razu?

- Nie, ponieważ nie wiedziałem, które z was będzie do nas należało. Jeśli zabrałbym niewłaściwą osobę mogłoby jej się coś stać podczas „wycieczki” – że tak to nazwę – przez portal.

- Rozumiem. A… - chciałam o coś jeszcze zapytać, ale tata mi przerwał.

- Koniec na dzisiaj. Musisz się dobrze wyspać, bo jutro czeka cię ciężki dzień. Dart zaprowadzi cię do twojej komnaty. Dobranoc. – powiedział.

- Dobranoc. Kocham cię. – szepnęłam i wyszłam. Chłopak czekał za drzwiami. „Jak zawsze punktualny” – pomyślałam i pośpieszyłam za nim.