Rozdział XXVII

- Cześć, księżniczko. Cieszę się, że przyszłaś – Powitał mnie Kaslar.

- A miałam wybór? – Uśmiechnęłam się.

- Raczej nie.

- To co dziś będziemy robić? –zapytałam zaciekawiona. Miałam nadzieję, że już nie będzie mi robił wykładów, których nie sposób zapamiętać.

- Eliksir leczniczy na magiczne oparzenia – powiedział, a ja mimowolnie odrobinę uniosłam kąciki ust. Przypomniało mi się jak na chemii robiliśmy różne dziwne eksperymenty, a mi nic nie wychodziło. Mam do tego taki talent jak do gotowania. Nawet wodę potrafię przypalić.

Nie chciałam mówić tego Kaslarowi, ale wiedziałam, że nic z tego nie będzie, a już na pewno nie eliksir leczniczy.

- Co cię tak bawi? - wyrwał mnie z rozmyślań mój nauczyciel.

- Co? A... nic takiego. Przypomniało mi się coś z dawnych czasów. - Nie zamierzałam zadręczać go moimi wspomnieniami.

- Opowiedz mi trochę o waszym świecie - poprosił. Zaskoczyła mnie jego prośba. Sądziłam, że już tam był, tak jak Dart. 

- Nie byłeś... - Nie zdążyłam dokończyć, bo chłopak mi przerwał.

- Nie. Nigdy nie wychodziłem z Fiortlandu. - Jego twarz była obojętna, ale w oczach zobaczyłam błysk... chyba smutku albo bólu. -  Nie pytaj dlaczego. - dodał. Oczywiście, że chciałam znać powód, ale widząc jego minę zrozumiałam, że nic mi nie powie, a tylko go rozgniewam.

Więc nie pytałam, tylko opowiedziałam mu trochę o domu, trochę o szkole, o lekcjach, o drogach i samochodach oraz innych środkach transportu, których nigdy tu nie widziałam. Ognistowłosi najwyraźniej zdawali się tylko na umiejętność lotu. Ale nic dziwnego, bo ta kraina była rozmiarów jednego stutysięcznego miasta.

Opowiedziałam mu o mojej rodzinie, o mamie i Jacku, o tym jacy są dla mnie dobrzy i jak się czuję w ich towarzystwie, o Kamili, o tym jakich nieprzyjemności często doświadczałam z jej strony. Mówiąc o ojczymie zaobserwowałam w oczach Kaslara coś, jakby strach. Nie miałam pojęcia czego się przestraszył. Może za dużo mu powiedziałam, może przestraszył się natłokiem informacji, a może po prostu tylko mi się wydawało, może to nie był strach.

Udałam, że nic nie widziałam i mówiłam dalej. Wygadałam się jak nigdy dotąd i wyraźnie mi ulżyło. Kaslar zadał mi jeszcze kilka pytań, na które odpowiedziałam bez wahania, a potem zapadła cisza.

- Więc może zaczniemy w końcu tą lekcję? – przerwałam milczenie.

- O, no tak. Lekcja – powiedział nieco zakłopotany chłopak. Poczułam lekką satysfakcję, że udało mi się go zawstydzić taką głupotą jak moje wspomnienia.

Poprosił mnie abym wybrała składniki z tych leżących na stole.

Spojrzałam na niego z przerażeniem. Na blacie znajdowało się mnóstwo słoiczków z nieokreślonymi płynami, maziami i proszkami wszelkich kolorów, całe stosy korzeni, liści, łodyg i innych części wszelakich roślin, o których istnieniu nigdy do tej pory nie miałam pojęcia. Było tam pełno różnych pudełek: dużych i małych, i takich malutkich, ze mogłam je „zamknąć” w dłoni i jedna wielka, nieco zwęglona  księga z pożółkłymi ze starości kartkami.

- Niby skąd mam wiedzieć co jest czym i jak wygląda?

- Tutaj masz nazwy. – Podsunął mi listę – A w tej książce masz rysunki. – Wskazał na grubą, zniszczoną księgę, leżąca na stole. - Za kilka minut wracam, a ty odłóż to co potrzebne do tego wiaderka. O i możesz jeszcze trochę tu posprzątać – Popatrzył w stronę bałaganu przede mną.

No jasne i co jeszcze?

Przez następną godzinę wybierałam wszystkie składniki z listy i odkładałam je do małego, blaszanego wiaderka. Czułam się trochę jak niewidoma. Mimo, iż dokładnie oglądałam każdą roślinę ze wszystkich stron i najdokładniej jak się dało porównywałam ją z obrazkiem w księdze, nie potrafiłam zidentyfikować, czy to ta właściwa. Po pewnym czasie zdałam się po prostu na intuicję. Najwyżej Kaslar mnie poprawi – pomyślałam.

Ale tak się nie stało.

Chłopak przyszedł zaraz po tym jak skończyłam sprzątać, zupełnie jakby stał za drzwiami i tylko czekał kiedy odwalę za niego brudną robotę.

- Gotowe? – zapytał i nie czekając na odpowiedź wziął wiaderko, i przesypał jego zawartość do kotła nad paleniskiem. Po tym, jak nawet do niego nie zajrzał, wiedziałam, że to się nie skończy dobrze.

„Zupa” najpierw zaczęła przerażająco bulgotać, a później w całym pomieszczeniu dało się wyczuć zapach zgnilizny.

- Nie jest dobrze – mruknął Kaslar i chwilę potem coś błysnęło mi przed oczami. Nie zdążyłam nawet zauważyć co to było, bo momentalnie znalazłam się na ziemi, a chwilę potem usłyszałam huk. Myślałam, że bębenki w uszach mi popękają, ale na szczęście tak się nie stało. Poczułam na sobie coś ciężkiego, więc momentalnie otworzyłam oczy. Tym ciężkim czymś, okazał Kaslar.

- Przepraszam, księżniczko – powiedział i wstał.

- Dlaczego nie sprawdziłeś, co wrzuciłam do tego wiaderka? – wrzasnęłam na niego.

- Sądziłem, że dałem ci wystarczająco dużo czasu na właściwe dobranie składników, ale najwyraźniej trochę się przeliczyłem. - Chłopak pomógł mi wstać.

- Trochę? – powiedziałam już łagodniej.

- No weź, przecież to było zabawne. – Roześmiał się, ale widząc moją minę zaraz się ustatkował. – Dobra, dobra, przepraszam.

- Wiedziałam, ze to nie wyjdzie – mruknęłam.

- Co takiego? Wiedziałaś? I nie ostrzegłaś mnie, że to się może tak skończyć? To bardzo nie odpowiedzialne, księżniczko. – Tym razem ja też nie wytrzymałam i oboje wybuchliśmy śmiechem.

- Nie miałam kiedy, prosiłeś żebym ci opowiedziała o… - przerwałam, widząc, że mina mu zrzedła. – O co chodzi?

- O nic. Musisz już iść. Jutro podobno masz ciężki dzień – powiedział i wypchnął mnie za drzwi.

Przystanęłam na chwilę i usłyszałam ciężkie westchnięcie Kaslara. Ciekawe jak to było naprawdę?

Wracając do swojej komnaty zastanawiałam się, czy chłopak celowo podał mi złe składniki, żeby spowodować wybuch? Przecież nie mogłam być aż tak głupia, żeby nie potrafić dopasować obrazków z księgi do roślin. A może jednak?

__________________________

Wróciłam. Mam nadzieję, że się cieszycie. :)
No dobra, a teraz tak na poważnie. Nie wiem jak mam was przepraszać. Zniknęłam z blogosfery na ponad miesiąc, za co naprawdę, naprawdę przepraszam.
Nie będę się tłumaczyć, bo to i tak nie ma sensu.
Będę prze szczęśliwa, jeśli ktoś z was jeszcze czekał na kolejny rozdział. Dziękuję jeśli ktoś tu jeszcze został.
Rozdział jest strasznie krótki, ale nic na to nie poradzę.
Liczę na wasze szczere opinie.
Zaległości na waszych blogach po nadrabiam jak tylko znajdę chwilę wolnego, co będzie pewnie po zakończeniu roku szkolnego. Nowy rozdział tez się ukaże jakoś po tym.
Dziękuję za ponad 10 500 odwiedzin i 35 obserwatorów.

I dziękuję tajemniczemu M., dzięki któremu moja wena wróciła. Dziękuję ci bardzo. Mam nadzieję, że jak już wszystko przeczytasz, to się odezwiesz.