Rozdział XIX

Przeglądałam już któryś z kolei dziennik mistrza Chorta i szczerze powiedziawszy miałam już dość, a przede mną piętrzyły się jeszcze ze dwa stosy książek. Idąc tutaj nie sadziłam, że będzie aż tak trudno. Strażnicy co prawda wpuścili mnie do archiwum, ale dopiero, gdy powiedziałam, że jestem księżniczką. Chociaż i później byli nieufni, i wciąż mnie obserwowali, myśląc, że nie widzę. Właściwie to się nie dziwię. Biblioteka, w której się znajdowałam była najstarszą w mieście. Nic dziwnego, że pilnowali jej jak oka w głowie.

Wróciłam do książek. Okrutnie mi się nie chciało. Przecież było tyle innych ciekawych rzeczy do robienia. Ale skoro już zaczęłam, to wypadałoby skończyć. Zmusiłam się do czytania.

.:dwie godziny później:.

Po przeczytaniu wszystkich dzienników została mi jeszcze „Księga Przepowiedni”. Większości nie rozumiałam, ponieważ była zapisana w jakimś dziwnym języku. Jednakże postanowiłam ja przejrzeć do końca. A nuż coś znajdę.

straciłam już nadzieję na jakikolwiek sukces, kiedy niespodziewanie moim oczom ukazały się normalne litery. Myślałam, że te „znaczki” będą mnie prześladować do końca. Jednak po przeczytaniu przepowiedni również się zawiodłam. Mimo iż były napisane w znanym mi języku, to ich treść niewiele mi powiedziała. No ale powinnam się była domyślić. W końcu to przepowiednie.

  

Aby dobro mogło zwyciężyć, ta jedyna będzie musiała poświęcić to co kocha.

Pierwsza i ostatnia księżniczka zrozumie to co dla niej niezrozumiałe w odpowiednim, ale nieznanym jej czasie.

Mogłam się tylko domyślać, że chodziło o mnie. Może mistrz wiedział, że nie będę umiała czytać tych dziwacznych znaczków i specjalnie dla mnie napisał je w moim języku. Tak. To chyba najlogiczniejsze wyjaśnienie.

Przepisałam przepowiednie na kartkę i wyszłam z biblioteki.

***

Byłam w połowie drogi do domu, gdy nagle poczułam jak unoszę się w powietrze. Byłam tak zaskoczona, że omal nie puściłam ręki tajemniczej osoby, dzięki której utrzymywałam się nad ziemią. Mimo wszystko udało mi się skupić na leceniu. Spojrzałam w górę i zobaczyłam Darta. Znów omal nie spadłam. Dlaczego zawsze tak na niego reaguję?

- Gdzie my lecimy? – zapytałam.

- Zobaczysz. – Uśmiechnął się w odpowiedzi.

***

Nigdy wcześniej nie widziałam tak cudownego miejsca. Pośrodku znajdowało się jeziorko z wodą błękitną i niemalże krystalicznie czystą. Wszędzie dookoła były mieniące się wszystkimi kolorami tęczy kryształy. Nie mogłam powstrzymać się od myśli, że jestem w bajce.

- Co to za miejsce? – zapytałam.

- To jest Jaskinia Kryształów. Tutaj znajdował się Xsilas zanim go wykradziono – powiedział. – To miejsce powoli obumiera. Kiedyś woda w źródełku mieniła się tak jak kryształy. Niedługo i one przestaną.

Uśmiechnęłam się smutno. Jaskinia i tak była śliczna. Nie mogłam sobie wyobrazić jej jeszcze piękniejszej.

- Jak to możliwe, że nic o tobie nie wiem? – zapytałam po chwili milczenia. Dart tylko uśmiechnął się w odpowiedzi.

- No ale serio. Nigdy nic o sobie nie mówiłeś.

- Bo nigdy nie pytałaś – odpowiedział. – Co chciałabyś wiedzieć? – dodał po chwili. Nic nie powiedziałam, bo jak tak się zastanowiłam, to nie wiedziałam co chce wiedzieć. Ku mojej uciesze chłopak sam zaczął opowiadać.

- No więc, nazywam się Dart i jestem Ognistowłosym. Urodziłem się w tym świecie, ale to już wiesz. Nigdy nie poznałem swoich rodziców. Odkąd pamiętam wychowywałem się w zamku pod opieką twojego taty. Jest dla mnie jak ojciec, którego nigdy nie miałem. Ale koniec już o mojej rodzinie. Jak każdy w wymiarze mam jakąś pracę. Tak jak Linette jest twoją osobistą służącą, Aurora zamkową bibliotekarką, tak ja jestem przewodnikiem. Uwierz to jedno z ciekawszych zajęć, chociaż wymaga wielu przygotowań i dobrej pamięci. Może tyle wystarczy na początek.

Siedziałam jak zahipnotyzowana. Cały czas myślami byłam przy zdaniu, o tym, że nie ma rodziców. Dziwne dla mnie było jak wiele mieliśmy wspólnego, na przykład ojca.

- Coś się stało? – z zamyślenia wyrwał mnie głos chłopaka.

- Nie, nie. Zamyśliłam się tylko. – powiedziałam z uśmiechem. I wtedy stało się coś, czego nigdy bym się nie spodziewała. Dart obrócił się w moja stronę i złączył nasze usta.

_____________________

I jak wam się podoba? Bo mi wyjątkowo bardzo.

Tak długo myślałam nad tym rozdziałam i wreszcie wymyśliłam. :)

karolllo - specjalnie dla ciebie najstarsza biblioteka jaka się tylko dało. :)

Chciałabym jeszcze tylko podziękować Meridzie, która zawsze i bez względu na wszystko mnie wspiera. Dziękuje że jesteś.

Dziękuję również M., która co raz podsunie mi jakiś pomysł. Bez ciebie ten rozdział nie byłby taki, jaki jest teraz.

Dziękuję wam za 3000 wyświetleń, 17 obserwatorów i ponad 130 komentarzy.

No ta ja już zmykam. Mogę iść spać ze spokojną głową.

Pozdrawiam was wszystkich.