Rozdział XXVI

            - Naprawdę? – Tak, wiem, że to najgłupsze pytanie jakie mogłam zadać, ale w tamtej chwili byłam taka szczęśliwa, że nie myślałam, co mówię.

            - Tak, naprawdę. – On się chyba tym nie przejmował. – Wiem, że może trudno ci w to uwierzyć, bo tak jak mówiłem wcześniej znamy się dopiero tydzień i wiem, że… - Ale ja już nie chciałam słuchać, co on wie. Chciałam się tylko cieszyć tą chwilą, więc zrobiłam jedyne co przyszło mi do głowy i co mogło przedłużyć ten magiczny moment – pocałowałam go. Nie wahał się ani chwili, odwzajemnił mój pocałunek. W tamtej chwili byłam najszczęśliwszą dziewczyna na świcie. Chciałam żeby tak pozostało na zawsze. Tylko ja i on. Ale nic nie trwa wiecznie.

            Ktoś zapukał do drzwi. Oderwaliśmy się od siebie jak oparzeni.

- Świetne wyczucie czasu, Wasza Wysokość. – Nie mogłam się powstrzymać od sarkazmu.

            - Przepraszam. Nie chciałem przeszkadzać. – powiedział i uśmiechnął się przepraszająco.

- Och, dopra…

- Nie szkodzi. – wciął się Dart. Posłał mi złe spojrzenie. – O co chodzi?

- No więc Arsejo, przespałaś jeden dzień, więc do balu zostały tylko trzy. Za pół godziny zaczynasz lekcje. Musisz się jeszcze wiele nauczyć, a czasu coraz mniej. Najpierw trochę potańczysz, a później pójdziesz do Aurory. Ona ci powie co na dzisiaj zaplanowała. Przyjdź do mnie wieczorem. Powiem ci jakie lekcje będziesz miała jutro. Do zobaczenia. – powiedział i wyszedł.

- Czy tak będzie już zawsze? – zapytałam.

- Co będzie zawsze?

- No, czy on będzie mnie traktował jakbym, no nie wiem, była ścianą albo coś?

- Ścianą? – zapytał z uśmiechem.

- Hej, to nie jest śmieszne. – udałam, że jestem zła.

- A właśnie, że jest. – teraz śmiał się już na całego.

- Wiesz o co mi chodzi. „Zrób to, zrób tamto, idź tam, a nie bo tam. Nie, nie dam ci nic powiedzieć, bo jesteś tylko ścianą, która przecież nie ma nic do powiedzenia, a nawet jeślibyś miała, to i tak nie dam ci nic powiedzieć, bo jest tylko nieważną, nic nieznacząca ścianą.” Nikogo nie obchodzi, że ściana tak naprawdę znaczy bardzo wiele, bo na przykład podtrzymuje cały budynek. Gdyby zabrakło jednej „nic nieznaczącej ściany”…

- Tak wiem, co by się stało. Wiem, że cię to boli, ale on już po prostu taki jest. Musisz się przyzwyczaić. – powiedział.

- Nie, nie jest taki. Dla ciebie jest całkiem miły. – powiedziałam z goryczą.

- Och, chodź tu. – pociągnął mnie w swoją stronę i pocałował. Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki wszystko wokół zniknęło. Znów byłam tylko ja i on i tak jak poprzednio chciałam żeby tak zostało już na zawsze. I tak jak wcześniej, wiedziałam, że cudowne chwile nie trwają wiecznie. Takie już niestety są.

I ta też taka była. Dart odsunął mnie od siebie.

- Musimy iść na lekcje. Na twoje szczęście pierwsza jest ze mną.

- Dobra. To ja założę jakąś wielką, niewygodną sukienkę i zaraz przyjdę. – uśmiechnęłam się.

- Czekam w Sali Balowej. – powiedział i poszedł.

Odświeżyłam się trochę, a następnie włożyłam długą, dopasowaną w tali, a rozkloszowaną niżej suknię. Była koloru głębokiego fioletu i miała małe, fioletowe perełki wzdłuż gorsetu.

Spojrzałam na zegarek. Kurczę, byłam spóźniona. Jak zawsze. Pobiegłam tam jak najszybciej.

Lekcja przebiegała dość spokojnie. Dart z dumą stwierdził, że jeszcze jedna lekcja i będę już umiała tego walca, menueta czy co ja tam tańczę. Oczywiście powiedział czego mnie uczy, ale z moją pamięcią do tego typu rzeczy nie jest najlepiej.

- Nie przejmuj się królem. – powiedział na koniec, kiedy już miałam iść na spotkanie z Aurorą. – Skoro tak się zachowuję, musi mieć jakiś powód. Pewnie jeszcze tego nie wiesz, ale w naszym wymiarze nic nie dzieje się przypadkowo. – I wyszedł, zostawiając mnie samą z masą pytań. Coś wiedział i najwyraźniej nie miał najmniejszego zamiaru mi powiedzieć.

Przez kolejną godzinę czy dwie miałam biegać po zamku z mapą, na której były narysowane jakieś dziwne, kolorowe punkciki, krzyżyki i linie. Bibliotekarka pokazała się tylko na chwilę w swojej długiej sukni i ze stoperem w ręku. Wręczyła mi mapę i powiedziała, że będzie na mnie czekać na mecie, która jest oznaczona zielonym krzyżykiem.

- A i masz zaliczyć wszystkie miejsca oznaczone czerwonymi kropkami i unikać wszystkiego co jest koloru niebieskiego. I nie próbuj oszukiwać. Start – krzyknęła na odchodnym.

„Ach, łatwizna.” – pomyślałam i ruszyłam przed siebie. Ale po jakimś czasie ledwo trzymałam się na nogach, a nie przeszłam nawet połowy. Wszędzie tam, gdzie było coś niebieskiego, zastałam zasadzki. Raz weszłam w pułapkę na myszy, potem omal nie wylała mi się na głowę farba – w ostatniej chwili zobaczyłam sznurek.

- Dobra, to chyba nie będzie takie łatwe. – mruknęłam do siebie.

- A co ty myślałaś? – usłyszałam głos Aurory w głowie. – Do roboty. Łazisz już godzinę, a nawet do połowy nie doszłaś.

Nawet nie miałam pojęcia, że ten zamek ma tyle zakamarków. Co drugie drzwi to było tajne przejście, co trzeci obraz to jakaś skrytka, a i wiele ścian odsuwało się, gdy przez przypadek wcisnęłam jakiś ukryty guzik, przesunęłam donicę albo coś takiego. Były tez takie przejścia, które otwierały się, gdy wypowiedziałam jakieś „magiczne” słowo. Coś w stylu „sezamie, otwórz się”, tylko o wiele trudniejsze. Nie myślcie, że znałam te słowa: one pojawiały się na mapie, gdy tylko były mi potrzebne. Zaraz po tym jak na nie spojrzała, na powrót znikały.

W końcu dotarłam na „metę”. Ale gdy już to zrobiłam, musiałam usiąść, żeby się nie przewrócić.

- Dwie godziny, czterdzieści dwie minuty i osiemnaście sekund. Mogłabym podać ci jeszcze setne, ale pewnie i tak ci się to do niczego nie przyda. Słabo. Nawet jak na pierwszy raz. Ale gratuluję, że nie jesteś cała w farbie, tak jak ja, kiedy robiłam to po raz pierwszy. – roześmiała się. Ja też bym chętnie to zrobiła, ale nie miałam na to siły.

- Dzięki. – wydusiłam z siebie. – Ty też biegałaś z mapą i szukałaś…

- Tak. – przerwała mi. – Wiem o co zaraz zapytasz. Nie, nie możesz iść odpocząć. Mam dla ciebie kilka istotnych wskazówek. Chodź do biblioteki. – powiedziała i poszła.

Podniosłam się z trudem i poszłam za nią. Mogłaby już sobie odpuścić dzisiaj to czytanie w myślach.

- Cześć. – Na korytarzu zaczepił mnie Kaslar. – Wpadnij do mnie potem. – Chyba zobaczył jak wyglądam, bo dodał. – Jeśli dasz radę.

- Dobra. – powiedziałam nieco urażona.

W bibliotece Aurora już na mnie czekała. Jak ta kobieta może tak szybko chodzić i w ogóle nie być zmęczona?

- No więc słuchaj. Nie mamy wiele czasu, bo sporo zajęło ci łażenie po korytarzach. A potem masz iść do…

- Tak wiem. Spotkałam Kaslara po drodze. – powiedziałam.

Bibliotekarka powiedziała mi jak mogę kontrolować myśli swoje i innych. Pokazała jak zamknąć swój umysł przed wrogiem i jak „wejść” do czyjegoś umysłu. Jak się okazało, to też wcale nie było łatwe.

- Możesz sobie dzisiaj poćwiczyć, bo nie mamy już czasu. Jutro dokończymy. Do zobaczenia. – I jak wszyscy inni tutaj zajęła się swoimi sprawami, zostawiając mnie samą.

Przepraszam za moją nieobecność. Szkoła, święta itd. Mam nadzieję, ze rozumiecie.

Zaległości na waszych blogach po nadrabiam w ciągu najbliższych dwóch tygodni. 

Mam nadzieję, że wam się spodoba. Liczę na szczere opinie. Jeśli są jakieś błędy, to piszcie, bo chciałabym wiedzieć, czy coś jest nie tak. Sprawdzałam parę razy, ale wiadomo, nie zawsze wszystko się wyłapie.