Rozdział XXVIII

muzyka do rozdziału

Do balu został jeden dzień. Teoretycznie powinnam się stresować, bo nigdy na czymś takim nie byłam i właściwie nie wiem czego ode mnie oczekują, ale nic takiego wtedy nie czułam. Miałam raczej przeczucie, że zdarzy się coś poważnego, coś, co mnie odmieni. Postanowiłam się tym nie przejmować i wmówiłam sobie, że to tylko moje wymysły.

Dzień zapowiadał się nie najlepiej: na niebie zbierały się ciemne chmury, a słońce wyglądało, jakby za wszelką cenę chciało zza nich wyjrzeć. Nie widziałam jeszcze takiej pogody w Fiortlandzie. Mimowolnie zaczęłam się martwić. Ale przecież nie ma czym – powiedziałam sobie. Jesteś tu trochę ponad tydzień. Mimo wszystko niewiele jeszcze wiesz o tym świcie. Jednak coś mi mówiło, że to jest zapowiedź czegoś, co się niedługo wydarzy, czegoś niedobrego.

Zapukałam do drzwi gabinetu króla. Nawet w myślach nie chciałam nazywać go ojcem. Mimo iż Dart mówił o jakiś motywach, które nim kierowały, nie miałam najmniejszego zamiaru go usprawiedliwiać. Zresztą nawet gdybym chciała, nie mogłabym.

- Proszę – usłyszałam. Pewnym ruchem otworzyłam drzwi. W nocy dużo myślałam i uznałam, że nie mogę okazywać wobec niego słabości, muszę być pewna siebie, albo przynajmniej taką udawać.

- Dzień dobry, Wasza Wysokość. Co dla mnie dzisiaj zaplanowałeś, królu? – zapytałam, skłaniając się lekko dla lepszego efektu.

- Nie musisz być taka oficjalna, Arsejo. Możesz w spokoju nazywać mnie – głośno przełknął - tatą.

Udałam, że tego nie słyszałam.

- A więc przejdźmy do rzeczy. – Położył ręce na biurku – Jutro ważny dla ciebie dzień. Przygotowania już trwają, więc uważaj na służbę na korytarzach. Dzisiaj ostatnia lekcja tańca, maniery z Linette i… sam już nie wiem. Dart mówił coś o jakichś zajęciach, ale wyleciało mi z głowy. Zapytaj go później. – Wstał i zaczął przechadzać się po pokoju. – Jutro nie będziesz miała już lekcji. Dobrze się wyśpij, a później Linette pomoże ci się przygotować. Bal zaczyna się o osiemnastej. Bądź pół godziny przed rozpoczęciem. Musisz przywitać gości. Rozumiesz wszystko?

- Tak. – Nie zauważyłam tego, ale teraz był już przy mnie. Nachylił się i szepnął mi do ucha:

- Przed gośćmi masz zachowywać się przyzwoicie. Przestrzegaj zasad których cię nauczyliśmy.  – Przysunął się jeszcze bliżej. Czułam na sobie jego oddech. – I nie zachowuj się wobec mnie tak oficjalnie. Jestem twoim ojcem i masz do mnie mówić jak do ojca. Jeżeli nie potrafisz się na to zdobyć to chociaż udawaj przez tą jedną noc. – Podszedł z powrotem do swojego biurka i usiadł. - Możesz już iść.

Nie pokazałam tego po sobie, ale wewnątrz byłam przerażona. Do czego jest zdolny się posunąć? Chyba wolę  nie wiedzieć.

- Król mówił, że po zajęciach z tańca mam coś jeszcze z tobą, ale podobno wyleciało mu z głowy. – Po spotkaniu z ojcem od razu poszłam na salę balową. Pomyślałam, że im wcześniej zacznę lekcje, tym szybciej je skończę i będę miała trochę czasu dla siebie. Do tańca złożyłam tą samą suknię co wczoraj: jest wystarczająco szeroka i wygodna, abym przetrwała w niej te kilka godzin. Mimowolnie moje myśli powędrowały do jutrzejszego dnia. Zaczęłam się zastanawiać jaką suknię złożę, czy będę miała mocny makijaż, jak sobie z tym wszystkim poradzę? Nie jestem pewna czy dam radę udawać przez całą noc, że król jest mi bliski i taki kochany, za jakiego go wszyscy uważają. A jeśli coś się nie uda? Jakie to będzie miało znaczenie dla Fiortlandu? Czy będą tam jacyś ważni goście, czy tylko zwyczajni mieszkańcy?

Uspokój się – nakazałam sobie. Wzięłam głęboki oddech. – Nie myśl o tym dzisiaj. Będzie jak będzie.

- Wszystko w porządku? – Odwróciłam się w stronę głosu. Tak się zamyśliłam, że zapomniałam po co tu przyszłam.

- Tak. Zamyśliłam się tylko. – Uśmiechnęłam się.

- Okej, to zaczynamy?

- Zaczynamy.

Dart włączył muzykę, zaczęliśmy wykonywać kolejne kroki i figury, powoli wczuwaliśmy się w rytm. Nie wiedziałam czy będę umiała tańczyć z kimś innym niż on. I znów zaczynasz – przywołałam siebie do porządku. Nie mogę się niczym martwić.

- Jak to zrobić, żeby się nie dowiedziała? Muszę mu pomóc, muszę po tym co dla mnie zrobił. Ale co zrobić, żeby jej nie zranić?- usłyszałam cichy głos. –Nie może się dowiedzieć, bo mnie znienawidzi, nie mogę tego ryzykować, potrzebuję jej. –Zrozumiałam, że to są myśli Darta. Na początku umiałam odczytać zaledwie jedno zdanie, ale po ćwiczeniach z Aurorą potrafiłam znaleźć drogę do konkretnych myśli. Tak się wczułam w taniec i w to, żeby zgrać ruchy chłopaka z moimi, że nie zauważyłam, kiedy „weszłam” do jego umysłu. A teraz, kiedy już to zrobiłam, działałam zgodnie ze wskazówkami nauczycielki. Z Aurorą było trudniej, bo umiała doskonale kryć swój umysł, nie dawała mi do niego „wejść”. Dart najprawdopodobniej nic nie czuł nawet gdy byłam początkująca, a co dopiero teraz, gdy potrafiłam „stawiać bariery”.

Był tylko jeden mały problem: nie potrafiłam się wydostać z jego głowy.

- Myśli są jak labirynt, widoczny tylko dla nas, czytających w myślach. – Tłumaczyła mi Aurora na jednej z lekcji. I tak też je widziałam: długi, niekończący się labirynt z milionami odgałęzień, z którego nie mogę się wydostać.

Powoli zaczynała mnie boleć głowa, a po „prezencie” od króla, wciąż byłam osłabiona. Zdawało mi się, że usiadłam. Czułam się jakbym tkwiła w szklanym pudełku, tłumiącym wszelkie dźwięki. Wszystko widziałam jak przez mgłę.

- Co się dzieje? – usłyszałam. Nie wiedziałam, czy to wypowiedziane słowa, czy myśli.

Skup się – nakazałam sobie. – Myśl. Wiesz jak to zrobić.

Oczywiście, że wiem.

Nie mam pojęcia skąd, ale wiem.

Wyciszyłam się. Skupiłam na tym, aby znaleźć wyjście i zaufałam swojej intuicji.

Wystarczyło.

Wstałam i po raz pierwszy to ja wyszłam z sali pierwsza, nie któryś z moich nauczycieli.

Pół godziny po tym wciąż czułam się ogłuszona. Wyszłam do ogrodów, aby nieco się przewietrzyć. Uświadomiłam sobie, że przez cały tydzień na dworze byłam tylko kilka razy: idąc do biblioteki i będąc w lesie z Dartem. Nic dziwnego, że źle się poczułaś, byłaś niedotleniona – szepnął mi cichy głosik w głowie.

Wróciłam myślami do tamtego zdarzenia. Potrafię czytać w myślach i potrafię to kontrolować. – Uśmiechnęłam się do siebie. Ale co miało znaczyć, to co usłyszałam od Darta? O kim mówił? Kogo nie chciał stracić?

Nie myśl o tym – powiedziałam to sobie dzisiaj po raz kolejny. Czas wracać do pałacu.

Spacerując po lesie w którym byłam ostatnio z Dartem, próbowałam przypomnieć sobie wszystko, co powiedziała mi Linette. Lekcja dotyczyła głównie manier przy stole, o których miałam już jakieś pojęcie, dlatego łatwiej mi było wszystko to zapamiętać. Oprócz podstawowych zasad typu jak siadać, którym widelcem co jeść, wbiła mi też do głowy to jak rozmawiać przy stole i co gdzie stoi.

- Jesteś w końcu gospodynią, musisz znać wszystko lepiej niż inni – powiedziała. – Król będzie ci tylko pomagał. Ten bal to twój debiut.

Tak, to mój debiut. Wszyscy mnie zobaczą, poznają. Każdy będzie mógł ze mną porozmawiać. Nachodziły mnie coraz większe wątpliwości. A co jeśli coś źle powiem? A jeśli nie dam rady udawać, tego czego żąda król i wybuchnę? A jeśli gościom nie spodoba się moja osobowość? Czy będą próbowali mnie zmienić?

 - Cały czas bądź sobą. Bez względu na wszystko – instruowała mnie Linette. – Pamiętaj aby patrzeć w oczy rozmówcy i ciągnąć rozmowę, nawet jeśli temat cię nie interesuje. Możesz go dyplomatycznie zmienić, delikatnie proponując inny, ale nie naciskaj. Zawsze się uśmiechaj. Staraj się nie wybrzydzać przy jedzeniu. Podamy siedem potraw obowiązkowych, oprócz tego na stołach będzie dodatkowe jedzenie. O osiemnastej zacznie się bal. Razem z królem przywitasz wszystkich gości. Ojciec powie ci co dokładnie masz robić. Jutro dostaniesz dokładny plan. O północy będzie pokaz fajerwerków. Rozumiesz wszystko?

- Tak – powiedziałam. Nie miałam wiele trudności przy zapamiętaniu, więc teraz mogłam to sobie bez problemu odtworzyć w głowie.

- Pamiętaj aby być pewna siebie i pokazać swój charakter, ale nie kłuć nim w oczy gości. Liczy się pierwsze wrażenie. Uwierz w siebie, uwierz, że potrafisz, a gwarantuję, wszystko pójdzie ci jak z płatka. Juro przyjdę do ciebie o jedenastej i pomogę ci się przygotować. A teraz jesteś już wolna. – Wyszła, a ja razem z nią. Cały czas szłam przed siebie i tak oto znalazłam się tutaj. Klucząc między drzewami przypominałam sobie moją ostatnią wizytę w tym miejscu. Nogi zaniosły mnie w tamto magiczne miejsce, które teraz było zupełnie zwyczajne. Zniknęła polana, krzewy róż, niezwykłe drzewa i cała magia. Chciałabym się tam jeszcze raz znaleźć. Od tego miejsca bił taki spokój. Stanęłam tam, gdzie moim zdaniem pojawiła się fontanna i wsłuchiwałam się w odgłosy lasu. Szum drzew mnie uspokajał. Może i rano niczym się nie denerwowałam, ale teraz ze stresu bolał mnie brzuch.

Nie myśl o tym. Uspokój się – powtarzałam to sobie jak mantrę, ale już nie pomagało. Usiadłam pod rozłożystym drzewem i oparłam się o pień. Spróbowałam wyrównać oddech i nawet nie zdając sobie z tego sprawy, zasnęłam.

Gdy wróciłam do pałacu, było już ciemno. Ostatnim razem, gdy zniknęłam na tak długo, porządnie dostało mi się od króla. Dzisiaj na szczęście nic takiego się nie wydarzyło. Jak najszybciej mogłam, przedostałam się do swojej komnaty, chcąc się położyć. W połowie drogi do łazienki zobaczyłam jakiś ruch po drugiej stronie pokoju. Serce podeszło mi do gardła, powoli się odwróciłam.

Dart.

Odetchnęłam głęboko.

- Cześć – przywitał się. – Gdzie byłaś? Szukałem cię.

Zaczyna się – pomyślałam sobie. - Na spacerze – powiedziałam. - A dlaczego pytasz?

- Po prostu. Proszę, to plan jutrzejszego dnia. – Podał mi kartkę.

- Linette powiedziała, że dostanę go jutro.

- Tak miało być, ale uznałem, że jak dam ci go dzisiaj, lepiej się z nim zapoznasz. – Zwrócił się w kierunku drzwi. - Chcesz coś jeszcze wiedzieć?

- Nie, dziękuję – powiedziałam, a on wyszedł.

Obudziłam się w sam raz. Czekała już na mnie gorąca, pachnąca kąpiel. Umyłam włosy i zjadłam śniadanie. Zdążyłam jeszcze posłać łóżko i przyszła Lin.

- Gotowa? – zapytała.

- Gotowa – szepnęłam. Dziś mój wielki dzień. Spojrzałam za okno. Słońce świeciło nie przesłonięte ani jedną chmurką. Oby tak pozostało do wieczora.

- No to siadaj tutaj i zaczynamy. – Dziewczyna wskazała krzesło przy toaletce. Usiadłam, a ona zaczęła „czarować” swoimi drobnymi dłońmi. Najpierw upięła mi włosy w idealny kok i wypuściła kilka pasemek z boku. Później zrobiła mi delikatny makijaż: oczy lekko podkreśliła czarną kredką, wytuszowała rzęsy, lekko wykonturowała moją twarz i nadała nieco blasku rozświetlając ją. Na koniec pomalowała mi usta błyszczykiem, a na policzki nałożyła odrobinę różu.

Cieszyłam się, że makijaż jest taki delikatny i prawie niewidoczny, bo będę się w nim lepiej czuła, będę się czuła bardziej sobą.

- Poczekaj chwilę, przyniosę ci suknię – powiedziała, gdy skończyłyśmy z moją twarzą. Spojrzałam na zegarek. Niemożliwe, że jest już czternasta. Mimowolnie odliczyłam ile czasu jeszcze zostało. Chwilę po tym weszła Linette z wielkim pokrowcem.

- Uwaga – powiedziała rozsuwając suwak. Moim oczom ukazała się rozłożysta suknia w kolorze bzu. Miała mnóstwo falban wyglądających jak rozkwitnięte do maximum kwiaty róży. Z tyłu była dłuższa, tak, że ciągnęła się po ziemi. Gorset był haftowany a plecy pozostały odkryte. Lin pomogła mi ją włożyć. Suknia była wprost nieziemska. W żadnym sklepie w świecie ludzi nie można takiej dostać. Czułam się w niej jak prawdziwa księżniczka.

- Podoba ci się? – zapytała dziewczyna.

- Jest… jest niesamowita. – Ledwo wydusiłam z siebie jakiekolwiek słowa. Aż zaniemówiłam z wrażenia. Uśmiech sam wyrósł mi na twarzy. Tak wyglądając, nie muszę się martwić o moją pewność siebie.

- Poczekaj to jeszcze nie wszystko. - Podała mi fioletowe balerinki. Włóż je – powiedziała. Dzisiaj będziesz fioletową księżniczką. – Uśmiechnęła się, a ja razem z nią. Na szyi zapięła mi kryształową kolię, a na głowę włożyła diadem z tego samego materiału.

- Gotowe. Została nam jeszcze godzina. Król prosił abyś do niego poszła gdy skończymy.

- Dziękuję – powiedziałam i poszłam do ojca.

- Wyglądasz… olśniewająco. – On też zaniemówił z wrażenia.

- Wiem. – Uśmiechnęłam się. - Podobno chciałeś mnie widzieć.

- A… tak. Chciałem się upewnić, że wszystko już gotowe, co właśnie widzę i czy chcesz aby coś jeszcze raz ci wytłumaczyć.

- Nie, wiem wszystko – powiedziałam – chociaż… nie widziałeś może Darta?

- Nie, nie wiem gdzie może być. Pewnie plącze się gdzieś po zamku. Możesz go poszukać, jeśli chcesz.

Nie musiałam daleko iść. Przeszłam parę korytarzy i usłyszałam jego głos zza ściany. Dlaczego był w jednym z tajnych przejść? Nie wiedziałam. Postanowiłam to sprawdzić.

Wracam do was z dłuższym rozdziałem. Pisanie ostatnio strasznie topornie mi szło, ale jestem zadowolona z rozdziału. Mam nadzieję, ze wam też się spodoba.

Trzy tygodnie temu w niedzielę minął rok od założenia bloga.

Chcę wam bardzo podziękować za to, że jesteście, za wasze wsparcie, za wszystkie komentarze, które nie dawały mi przestać pisać, za 36 obserwatorów i prawie jedenaście i pół tysiąca odwiedzin.