Rozdział XXIII

Lekcja z Aurorą wbrew pozorom była bardzo interesująca. Nie stanowiło dla mnie problemu nauczyć się ustawienia książek na półkach i historii wymiaru Ognistowłosych. Jeszcze kilka lekcji i będę znała wszystkie zakamarki w bibliotece.
            Co innego lekcja z Kaslarem. Po godzinie myślałam, że wyzionę ducha. Nie byłam w stanie zapamiętać nazw tych wszystkich roślinek i niezbędnych informacji do tego aby mogły przetrwać.
            Ogrodnik wciąż coś mówił, nie dając mi szansy na zastanowienie. Krótkie przerwy robił Tylko po to, żebym mogła odpowiedzieć na jego pytanie. A wierzcie mi te pytania wcale nie były takie łatwe. No bo kto byłby w stanie zapamiętać ile mililitrów wody dziennie potrzebuje roślina, o której słyszy się pierwszy raz w życiu. A gdy zapytałam go po jakiego grzyba mi to, on jak na złość rozpoczął wykład o grzybach. 
            Kaslar był młodym chłopakiem. Wyglądał na osiemnaście, dziewiętnaście lat, chociaż mógł mieć nawet sześćdziesiąt. Nie miałam odwagi, żeby zapytać.

Jak na ogrodnika, którzy zwykle przedstawiani byli jako mili i służący pomocą panowie, Kaslar miał niezwykle złe maniery. Chyba tak mogę to nazwać. Na każdym kroku był arogancki i przemądrzały. Każdym swoim zdaniem coraz bardziej zabijał moje przekonanie, ze zdołam się tego nauczyć. To tak jakby chciał mi udowodnić, ze jestem tylko głupią, beznadziejna dziewczynką, która nie powinna była nawet trafić do Fiortlandu.
            Na początku chciałam coś powiedzieć, bronić się, ale potem jakby cała moja pewność siebie się ulotniła. Podejrzewałam, ze taki był jego dar.
            Lekcja trwała mniej więcej cztery godziny. Możecie sobie wyobrazić, jaki koszmar przeżyłam. Kiedy szłam do zamku wyglądałam tak, jakby ktoś wypompował ze mnie całe powietrze.
            - Mam nadzieję, że choć trochę ci w głowie zostało. – powiedział chłopak ze złośliwym błyskiem w oku.
            - Bardzo śmieszne. – W końcu zdobyłam się na odwagę. – Czy wszystkie lekcje będą tak wyglądały?

Tak. Dopóki nie nauczysz się, kto tu rządzi. – usłyszałam jego głos w mojej głowie. Ach, więc to tak. Nie ma mowy, że dam sobą bezkarnie pomiatać. No chyba, że na każdej lekcji będzie mi odbierał moja pewność siebie.

***

            Pierwsze co zrobiłam po przyjściu do zamku, to położyłam się spać. Jeszcze nigdy nie byłam tak wykończona.

Obudziło mnie pukanie do drzwi.
            - Chwileczkę. – krzyknęłam i poszłam do łazienki nieco się odświeżyć.

Zmieniłam także sukienkę, na normalne ubranie. Założyłam czarne rurki, trampki i ciepły sweter. Niech się ojciec gniewa, ale ja nie zamierzam cały dzień się włóczyć w tej sukience.
            Otworzyłam drzwi. W progu stał Dart.
            - Chodź – powiedział i złapał mnie za rękę.
            - Czekaj. Dokąd mnie ciągniesz?
            - W pewne magiczne miejsce.
            - O nie. Znowu?
            - Znowu? Co masz na myśli? - O kurczę. Musiałam to powiedzieć na głos.
            - Przepraszam. Nie dość że czytam myśli innych, to jeszcze moje własne nie chcą mi w głowie siedzieć.

Dart nic nie odpowiedział, tylko uniósł mnie w górę.
            - Dzięki, że mnie podniosłeś, bo zapomniałam jak się lata. – Niedługo zawału przez niego dostanę.

*** 

            Nie uwierzycie dokąd zabrał mnie Dart. Do lasu. Z pozoru zwyczajnego lasu. Ale ja już wiedziałam, że w Fiortlandzie nic nie jest takie jakie się wydaję.

Drzewa na brzegu wyglądały jak zwykle sosny, dęby, brzozy i inne, które były w moim świcie.
            Jednak idąc głębiej rośliny zmieniały się. Liście miały teraz wszystkie kolory oprócz naturalnych. Złote i srebrne konary mieniły się w słońcu, które przebijało się przez korony tu i ówdzie tworząc rozmaite cienie.
            Dart prowadził mnie dalej, aż do niewielkiej polany z każdej strony osłoniętej wysokimi krzewami róż. To wyglądało tak niesamowicie. Wielkie, kolorowe drzewa załamywały się nagle, tworząc nad polaną jakby dach. Na ziemi leżały różowe i fioletowe liście. Pośrodku znajdowało się maleńkie jeziorko, do którego woda spływała z niewysokiej fontanny. Mogłam dostrzec każdą pojedyncza kroplę. I każda z nich miała inny kolor. To było takie magiczne.
            I nagle się to stało. Dart zniknął, a wszystko wokół mnie się zmieniło.
            Róże okalające polanę zmieniły kolor na fioletowy, drzewa także. Na ziemi leżały już tylko liście w kolorze moich włosów. Spojrzałam na wodę - była fioletowa. I moje oczy. One również zmieniły kolor.
            A później, o ile to możliwe, stało się cos jeszcze bardziej niezwykłego. Na fontannie pojawił się napis. A właściwie dwie litery: AD. Anno Domini? Takie było moje pierwsze skojarzenie. Jednak potem obok tych liter zaczęły pojawiać się następne. A pod nimi kolejne.
            Woda zalśniła i poraz kolejny wszystko się zmieniło. Teraz byłam już tylko ja i fontanna wielka jak Statua Wolności. I wreszcie mogłam odczytać te słowa:

Arseja i Dart
Osobno Słabi, Razem Niepokonani
Przeznaczeni Sobie Od Chwili Narodzin
Wszystko Jest W Ich Rękach

            Przeczytałam to na głos i czar prysł. Znów byłam wśród różowych i fioletowych liści, i różnokolorowej wody w jeziorku. Znów Dart był obok  mnie.
W głowie zabrzmiały mi tamte słowa: „Niepokonani, Przeznaczeni, Wszystko w ich rękach”. Zadrżałam.
Kolejna zagadka.
Ale tym razem nie miałam być sama.
„Arseja i Dart”.
To dotyczyło nas dwojga.

__________________________________

Witam

Rozdział jest szybciej niż miał być, co zawdzięczam tylko i wyłącznie mojej chorobie. 

Mam nadzieję, że wam się spodoba. Liczę na szczere opinie w komentarzach.

Na koniec chciałabym was tylko jeszcze zaprosić na bloga Ostatniej Smoczycy. Dopiero zaczyna, jednak bardzo się stara aby to co pisze, spodobało się innym. Myślę, ze byłoby jej bardzo miło gdybyście do niej wpadli.

Kolejny rozdział, mam nadzieję, pojawi się tak szybko jak ten.

Edit. Przepraszam za takie dziwne zmiany czcionki. Nie wiecie dlaczego blogger robi mi takie niespodzianki?