Rozdział XV

Jest i kolejny rozdział. Mam nadzieję, że się spodoba. Czekam na wasze szczere opinnie.

Kolejne rozdziały mam nadzieje będą się ukazywały co tydzień w niedzielę. Mam nadzieję, że uda mi się utrzymać taki rytm. Jeśli nie to z góry przepraszam. W tym roku mój paan jest naprawdę... jakby to powiedzieć... mam prawie codziennie po 7 lekcji. Mam nadzieję, że to się jeszcze zmieni. I od pazdziernika dojdą mi zajęcia dodatkowe, więc nie wiem jak to będzie.
No to już nie zanudzam. Życzę miłej lektury.

@@@@@

Zwiedzaliśmy i zwiedzaliśmy. Dart cierpliwie oprowadzał mnie po całym mieście. Pokazywał każda ulicę, każdy budynek. Znałam już wszystkie sklepy, galerie, świątynie, domy, bloki, biurowce i co tam jeszcze było. Równie dobrze mogłabym zamienić się na role z moim przewodnikiem. Teraz staliśmy przy chyba z dziesiątej budce z lodami.

- Dużo nam jeszcze zostało? – zapytałam odrobinę znudzona.

- Nie bądź taka niecierpliwa. Ja bym się na twoim miejscu cieszył.

- Dlaczego mam się cieszyć? – przerwałam mu.

- Twoje zadanie jest najtrudniejsze ze wszystkich jakie znam. Nie mogę ci za dużo powiedzieć, więc lepiej zakończmy ten temat. – powiedział. – Dlatego radziłbym ci się cieszyć wolnością kiedy możesz. – dodał.

- Okej.

- No to zjadamy te lody i idziemy dalej. – powiedział.

            Zjedliśmy i ruszyliśmy w dalszą drogę. Z tego co się orientowałam została nam jeszcze starówka, zamek i chyba biblioteka.

***

           

Nie mogłam się napatrzeć na te piękne, stare kamienice. Dart opowiadał mi historię wymiaru Ognistowłosych. A mianowicie wierzono, że wyspę powietrzną na której znajdowało się miasto stworzył najstarszy mieszkaniec - mistrz Jakiśtam. 

Na początku była to tylko mała wioska, która z roku na rok rosła coraz bardziej, aż urosła do rozmiarów wielkiej metropolii jaka jest teraz.

Podobno ta starówka jest tu prawie od zawsze. Zbudowało ją piąte czy szóste pokolenie. Jakoś tak. Zaczęłam się zastanawiać jakim cudem się jeszcze nie rozpadła. I jak na zawołanie dostałam odpowiedź. Dart akurat opowiadał coś o magicznym pyle. Że niby wszystko się tak mieni dzięki niemu.

Znów się wyłączyłam. W oddali majaczył zamek. Był naprawdę piękny. Zbudowany z czerwonej cegły, otoczony grubymi murami. Jednak nie było szans żebym tam weszła. Był dostępny tylko dla rodziny królewskiej i zaufanej służby, a ja nie byłam ani jednym, ani drugim.

Z rozmyślań wyrwał mnie głos mojego towarzysza:

- Arseja? Słyszysz mnie? Halo? Jesteś tam? – machał mi rękoma przed nosem.

- C-co? – zapytałam zdziwiona. – Mówiłeś coś?

- Nad czym tak myślałaś? – promiennie się uśmiechnął. Nigdy wcześniej nie zwróciłam na to uwagi, ale teraz wydał mi się taki piękny, a różowe włosy tylko dodawały mu uroku.

„Hola, hola. O czym ty myślisz?!” – skarciłam siebie w myślach.

- Co cię tak pochłonęło? – nie dawał za wygraną.

- Ty. – palnęłam bez namysłu i od razu tego pożałowałam.

- Słucham? – zapytał z uśmiechem.

- Nic. Chodźmy dalej. – na razie się udało. Chłopak dal spokój i zajął się opowiadaniem dalszej historii.

- Przed nami biblioteka. Najstarsza jaką kiedykolwiek widziałaś. Założył ją mistrz Chort. Znajduje się w niej kilka jego dzienników.

- To jakiś cud. – powiedziałam. – Ile lat ma ten wymiar?

- 152 wieki.

- Powiedz mi jakim sposobem, to się jeszcze nie rozpadło?

- Magia. – odpowiedział z uśmiechem przy którym miękły mi kolana.

- Aha. Co nam jeszcze zostało? – zapytałam znudzona.

- Arsejo, powiedz mi co cię interesuje? – powiedział ni z gruchy, ni z pietruchy.

- A co to ma do rzeczy?

- Bo zdaje mi się, że nic. Opowiadam ci najciekawsze historie, a ty wciąż się nudzisz. – powiedział z wyrzutem.

- Ojejku. Nie przywykłeś do tego, co? Wszystkim się zawsze podobało, to co mówiłeś? Prawda?

- Tak. – przyznał.

- No to czas na zmianę.

- Okej. Zbliżamy się do zamku. Posiada on potrójne mury, a co za tym idzie również trzy bramy, dwie fosy i dwa mosty zwodzone. To prawdziwa forteca. Twoi przodkowie dobrze zadbali o to, żeby zamku nie można było zdobyć.  

- Czekaj chwilę! Powiedziałeś moi przodkowie? – zapytałam z niedowierzaniem.

- No tak. Teraz królem jest twój ojciec, a ty jesteś księżniczką. Nie wiedziałaś? – on również nie wierzył w to, co słyszał.

-Nie. – powiedziałam. To mogło znaczyć tylko jedno. Tata powiedział mamie o tym, a ona kazała mu się wynosić, bo albo nie uwierzyła w to, albo nie chciała takiego dziwadła. Tylko dlaczego nam o tym nie powiedzieli? Ja wiem. To niewiarygodne, ale lepsza najgorsza prawda niż podle kłamstwo.

Do oczu napłynęły mi łzy.

I dlaczego tylko ja się zmieniłam? Dlaczego Jacka to nie dotyczy?

Nagle poczułam się dziwnie słabo. Usiadłam na kamieniu przy drodze prowadzącej na zamek i ukryłam twarz w dłoniach. Nie chciałam, żeby Dart widział, że płaczę. Miałam nadzieję, że nie zauważy, że mnie przy nim nie ma. A ja posiedzę sobie troszkę i dogonię go. Nic z tego.

Zawrócił najszybciej jak mógł. Po chwili już był przy mnie.

- Mogę? – zapytał. Nie reagowałam, więc usiadł i przytulił mnie.

Wzdrygnęłam się. To uczucie było mi obce. Nigdy nie byłam z nikim tak blisko, nie licząc rodziny i przyjaciółek, ale to co innego.

Szybko otarłam łzy i wstałam. Chłopak wyczuł chyba, że coś jest nie tak.

- Przepraszam. – powiedział.

Nie wiedziałam co odpowiedzieć. „Nigdy więcej tego nie rób” – byłoby nie na miejscu, bo nie było to nieprzyjemne. Po prostu pierwszy raz doświadczyłam czegoś takiego. Powiedziałam więc tylko:

- Chodźmy. – i poszłam w kierunku fortecy.