Rozdział XXIV

Rozdział dedykuję Maddie Dean. Ten jeden jest dłuższy specjalnie dla ciebie.

Nie miałam pojęcia ile to trwało, ale gdy wyszliśmy z lasu już się ściemniało. Wiedziałam, że mi się to nie przywidziało, ani nie przyśniło. Wciąż miałam fioletowe oczy.

- Co tam się właściwie stało? – znów moje niesforne myśli. Dlaczego nie mogę myśleć po cichu?

- Mnie się pytasz? To ty zniknęłaś.

- A co to w ogóle za miejsce?

- Las. – prychnęłam. Żarty sobie ze mnie stroił, jak mi na czymś zależało. Musiałam chyba wyglądać na wściekłą, bo chłopak powiedział:

- No już, nie denerwuj się. To był jedyny las w wymiarze Ognistowłosych. Czasem chodzą tam zakochani, czasem dzieci. Całkiem zwyczajny las z…

- Zwyczajne? Twoim zdaniem zwyczajne to srebrne drzewa, kolorowa woda i …

- Co ty wygadujesz? – tym razem to on mi przerwał.

- Mówię ci jak to wyglądało. Ty tego nie widziałeś?

- Nie. To był zwyczajny las. Taki jak w waszym świecie. A co tam zobaczyłaś, jeśli można wiedzieć?

Opowiedziałam mu wszystko ze szczegółami aż do momentu, w którym on zniknął. Uznałam, że to co się dalej zdarzyło zachowam dla siebie. Nie wiem, dlaczego mu nie powiedziałam. Może jeszcze za mało mu ufałam?

- Niesamowite. Zupełnie jak w przepowiedniach,?

- Jakich przepowiedniach? – Znów się zaczyna? Jeszcze tamtych nie zrozumiałam.

- Wybrani świata są nadzieją,

Lecz ona zna wskazówkę jedną,

Której szukali przez wszystkie dzieje,

Ona odnowi w nich nadzieję.

I druga:

Wybrana widzi czego nie ma,

Czyta nieistniejące litery,

Nadzieję przywrócić zdoła,

Lecz nie spadnie na łapy cztery.

Cała się trzęsiesz. – powiedział.

- No bo to tak niesamowicie brzmi.

- Więc tak. Pierwsza jest całkowicie mętna. Nikt nie zdołał jej jeszcze rozszyfrować. A z drugiej wiemy tylko, że pokonasz Lorda Fino, ale nie obejdzie się bez konsekwencji.

- Wszystko ma swoją cenę. – szepnęłam.

- Otóż to. No i teraz wiemy co oznacza pierwsze zdanie.

- Tak. Że jestem dziwadłem i sobie coś wymyślam.

- Znowu nie chciałaś tego powiedzieć, prawda? – nie odpowiedziałam. Dart mnie przytulił, a ja od  razu poczułam się lepiej.

- Ale wiemy też co oznacza drugie zdanie z drugiej przepowiedni. – powiedziałam.

- Wiemy?

- No oczywiście. Czytam nieistniejące litery. Czytam w myślach.

- Faktycznie. Dlaczego na to nie wpadliśmy?

- Mnie nie pytaj. Chodźmy już do zamku. – zaproponowałam, bo zrobiło się już całkiem ciemno.

***

Następnego dnia zbudziłam się jeszcze przed świtem. Szybko wykonałam wszystkie poranne czynności i ubrałam się. Założyłam czarne rurki, miętowy sweterek i buty tego samego koloru. Strój uzupełniłam czarnym naszyjnikiem, kolczykami i złotymi bransoletkami.

Nie czekając aż wzejdzie słońce poszłam do archiwum aby jeszcze raz przejrzeć dzienniki mistrza Chorta.

Nie spieszyłam się i nim doszłam do celu już świtało. W bibliotece poprosiłam o wstęp do archiwum. Jednak spotkała mnie tam przykra niespodzianka.
Przy wejściu zaczepił mnie jakiś chłopak.
            - Stój. Kim jesteś? – zapytał.
            - Arseja. – przedstawiłam się.
            - Nie możesz być księżniczką. – powiedział chłopak z przekonaniem.

- Nie mogę? A czy możesz mi zdradzić powód, dla którego tak myślisz? – zapytałam najuprzejmiej jak umiałam, chociaż w środku już wychodziłam z siebie.
            - Ponieważ… - nie dokończył, bo ktoś mu przerwał. Szkoda. Byłam ciekawa co ma mi do powiedzenia.

- Księżniczko… - powiedział ten drugi i spojrzał na tamtego, który aż się skulił pod jego spojrzeniem. – Przepraszam za jego zachowanie – tu wskazał na chłopaka -  jest młody i jeszcze wiele się musi nauczyć. – Jakby to miało wszystko wyjaśnić. Mimo urazy uśmiechnęłam się i powiedziałam:
            - Nie szkodzi.

- Proszę za mną Wasza Wysokość. – powiedział. Poszłam za nim do archiwum. Chłopak podał mi książkę i odszedł. Trochę mnie to zdziwiło, bo ostatnim razem dostałam ich co najmniej dwadzieścia. Podczas mojej ostatniej wizyty nie widziałam także chłopaka, który mnie tu przyprowadził, no i tego drugiego bezczelnego, który nie chciał uwierzyć w to, że jestem księżniczką. Może Aurora miała rację i naprawdę nikt w Fiortlandzie mi nie ufał.

Zajrzałam do dziennika mistrza Chorta. Byłam ciekawa, czy dowiem się czegoś nowego. Tylko że to wymiar Ognistowłosych. Tu wszystko ma swoją przyczynę, swój cel i wszystko, niestety, trzeba odkryć samemu, przynajmniej w moim przypadku. Mogłam się domyślić, że tylko zmarnuję tu swój cenny czas, który powinnam poświęcać na naukę dziwnych rzeczy, które być może kiedyś do czegoś mi się przydadzą, przynajmniej według  mojego ojca. W dzienniku były wszystkie przepowiednie, które już znałam i opis wszystkich wydarzeń, które przytrafiły mi się w ciągu ostatnich kilku dni w tym świecie. Reszta była zapisana jakimiś „hieroglifami”, których niestety nie potrafiłam odczytać.
Spojrzałam na okładkę. Było na niej napisane „Arseja”. Jak to możliwe, żeby moje imię było tytułem? Zapytałam o to jedyną osobę, którą akurat miałam pod ręką i która mogła coś na ten temat wiedzieć.

- „Arseja”, bo to książka o Tobie, Wasza Wysokość. – powiedział chłopak, który tu ze mną przyszedł. Widząc, że nie bardzo rozumiem, co do mnie mówi, dodał. – Ta jest akurat o Tobie, jest też o Królu, o twoim przodku Aitonie, właściwie o każdej ważnej osobistości.

- Aha. – Nadal nie wiele rozumiałam z tej gadki. Książka o mnie? – Mógłbyś mi przetłumaczyć te hieroglify? Chciałabym się dowiedzieć czegoś więcej.

- Niestety nie potrafię tego czytać, to pismo jest znane tylko jego twórcy czyli mistrzowi Chortowi. – No to brawo. Napisał książki w swoim języku i nikogo go nie nauczył.

- No to po co one są? – Czy oni nie mogą tak po prostu powiedzieć?

- Co? Książki?

- No chyba. – zaczynali mnie już wkurzać.

- Nie denerwuj się Księżniczko. Już tłumaczę. Wszystkie starożytne księgi tak jakby mają własny rozum. Każdemu czytelnikowi pokazują, to co akurat może zobaczyć. – widząc moją minę, dodał – To znaczy, że kiedy Ty Księżniczko czytasz tą książkę – tu wskazał na dziennik, który miałam w rękach – możesz  przeczytać na przykład dwie przepowiednie, a kiedy ja ją będę czytał, będę mógł zobaczyć trzy.

- No dobra. Ale kiedy byłam tu kilka dni wcześniej mogłam przeczytać tylko dwie przepowiednie, a dzisiaj już mogę zobaczyć znacznie więcej. A przecież wciąż jestem tą samą osobą.

- Być może w „oczach” Księgi „dorosłaś” do pewnych informacji… albo już je gdzieś widziałaś.

- Raczej to drugie. Wychodzi na to, że muszę wszystko sama odkryć, bo nawet książki mi nie ufają. – powiedziałam sama do siebie, ale zapewne chłopak to usłyszał. – To ja już pójdę. – Odłożyłam dziennik na stół i wstałam.

- Miło było Cię poznać, Wasza Wysokość.

- Ciebie również. – powiedziałam i wyszłam.

Wróciwszy do zamku, poszłam prosto do gabinetu ojca. Jak się okazało już tam na mnie czekał i to zły jak osa.

- Jesteś wreszcie. – powitał mnie gniewnym głosem. – Dart, już się znalazła. – jego głos momentalnie się zmienił, gdy mówił do chłopaka.

- Przepraszam. Musiałam coś załatwić. – uznałam, że należą mu się wyjaśnienia.

- Gdzieżeś była jeśli można wiedzieć? Martwiliśmy się o ciebie. – powiedział już łagodniej.

- Nie można wiedzieć. – wtrąciłam cicho.

- Coś ty powiedziała?! – Ojciec podszedł i złapał mnie za rękę. – I co ty w ogóle masz na sobie?! Chyba jasno się wyraziłem, co do strojów jakie masz nosić! -

Teraz już wrzeszczał.

Mierzyliśmy się przez chwilę wzrokiem, ale odpuściłam. Nie chciałam jeszcze bardziej pogarszać sprawy.

- Nie masz mi nic do powiedzenia?!

- A ty mi? Co ja ci takiego zrobiłam?! Dlaczego lepiej traktujesz służbę ode mnie?! Po co te wszystkie gierki? Nie łatwiej powiedzieć od razu? No powiedz, że mnie nienawidzisz! Zrozumiem. – Wiedziałam, że posunęłam się za daleko, ale nie mogłam dłużej tego w sobie tłumić.

- Dosyć!!! – krzyknął. Poczułam przeszywający ból w ręce. Czułam się jakbym była w kajdanach, które coraz mocniej się zaciskały. – Nie będziesz się tak do mnie odzywać! Rozumiesz?! – kipiał wściekłością. Zresztą ja też. Nic nie powiedziałam, ale nie zamierzałam się poddać.

- A ty możesz? Jak chcesz dawać przykład poddanym, skoro nawet mnie traktujesz jak śmiecia? Może to ja jestem adoptowana, a nie on? – wskazałam na Darta, który stał oparty o biurko i uśmiechał się. Chwila. Uśmiechał się? Ja nie widziałam w tym nic zabawnego. – Każdy kogo znam znaczy dla ciebie więcej niż ja! Dlaczego? – Łzy zaczęły mi płynąć po twarzy. Dłużej nie mogłam ich powstrzymywać. – Jeśli mnie tu nie chcesz, po prostu powiedz. Odejdę. – Dalej nie dałam już rady mówić. Wyrwałam się z jego uścisku i opuściłam gabinet. Nie wiedziałam, gdzie mam się podziać. Czułam się zdradzona przez wszystkich.

Nagle poczułam przeszywający ból w głowie i upadłam. A później była już tylko ciemność.

Ten rozdział nietypowo w środku tygodnia dzięki feriom, które już się prawie skończyły.
Byłoby mi miło, gdy wszyscy którzy przeczytają rozdział go skomentowali.