Rozdział XXXV - ostatni

Od kiedy pogodziłam się z ojcem, minął miesiąc. W czasie, gdy jeszcze nie mogłam wstawać z łóżka, często do mnie przychodził. Rozmawialiśmy godzinami, nadrabialiśmy stracony czas, ale nigdy nie wracaliśmy do przepowiedni. Było, minęło. Oboje nie chcieliśmy do tego wracać.

Równie często jak król, przesiadywał u mnie Dart. Spędzaliśmy czas na poznawaniu się, rozmowach, nauce.

Sala balowa została wysprzątana i wyremontowana. Teraz wygląda zupełnie inaczej. Zniknęły wszystkie przedmioty, które w jakikolwiek sposób kojarzyłyby się z tamtym dniem. Król pozbył się zwłaszcza fortepianu, przez który omal nie zginęłam. I dobrze. Chyba już nigdy nie zbliżę się do tego instrumentu.

Kaslar powoli leczył mnie magią, dlatego złamania szybciej się zagoiły. Jeszcze trochę kulałam i nie mogłam wykonywać gwałtownych ruchów, ale przynajmniej chodziłam. Całymi dniami przechadzałam się po zamku i ogrodach, ciesząc się, że skończyło się to tak, a nie inaczej. Wdychałam świeże powietrze i podziwiałam niebo, i przyrodę. To dziwne, ale gdy człowiek otrze się o śmierć, zaczyna wszystko bardziej doceniać.

Po południu poszłam znów do ogrodu, ale nie zdążyłam nawet usiąść, a pojawił się Dart.

- Chciałbym ci coś wyjaśnić – powiedział. – Wiem, że na to cierpliwie czekałaś, za co bardzo ci dziękuję. Myślę jednak, że już czas, abyś poznała prawdę. – Wiedziałam, co ma na myśli. I miał rację. Czekałam aż będzie gotowy mi o tym powiedzieć. Ale teraz boję się tego, co zaraz usłyszę.

- Fino powiedział mi, że Anton zbił moich rodziców – zaczął z wahaniem. – Ale teraz wiem, że to nie prawda. On to zrobił. – Nie bardzo rozumiałam jak mógł uwierzyć jakiemuś przypadkowemu facetowi w takie bzdury. Widząc moją minę, podjął opowieść. – Nie wiedziałem kim on jest. Podał się za dobrego przyjaciela rodziców, miał ich ślubne zdjęcie. Dużo mi o niech opowiadał… i pokazał mi moment ich śmierci. Teraz wiem, że to zmanipulował. To powinna być jego twarz, nie króla. – Patrzył mi w oczy, jakby szukał w nich zrozumienia, ale ja nie do końca wiedziałam, o czym mowa.

- Jak to twarz?

- W Wodospadzie Prawdy. Pokazywał moment przebicia mieczem moich rodziców. Zabójca miał na sobie czarną pelerynę z kapturem, ale na koniec się odwrócił. Zobaczyłem twarz twojego ojca. Nie wiedziałem, że można zmanipulować obraz w Wodospadzie Prawdy. Najwyraźniej jednak nie doceniłem Lorda. Tak jak on nie docenił ciebie – dodał szeptem.

- Więc dlaczego ja?

- Powiedział mi, że najlepszą zemstą jest obrócenie jego córki przeciw niemu. Zgodziłem się z tym. – Spuścił wzrok. – Szukałem cię na całym świecie, a kiedy w końcu cię znalazłem, okazało się, że on cały czas miał cię pod ręką. Wtedy zrozumiałem, że coś jest nie tak. Zacząłem więc szperać. I znalazłem jakieś przepowiednie, jedną z nich była ta o twoim ojcu. Król mnie na tym przyłapał i wymusił na mnie milczenie. – Znów patrzył mi w oczy. Kiwnęłam głową na znak, że rozumiem. – W dniu, w którym nas zobaczyłaś, poszedłem do Wodospadu i poprosiłem o prawdziwy obraz. Ukazał mi się. Wtedy byłem już całkowicie pewny. Przez cały czas próbowałem odwlec datę ataku, ale nie udało mi się. Przejrzał mnie, po tym jak się zawahałem.

Spojrzał na mnie, prosząc abym coś powiedziała, ale ja milczałam. Wiedziałam, że jakiś powód musi być, ale nie tego się spodziewałam. Nie zastanawiałam się na wybaczeniem, bo już to zrobiłam. Gdybym mu nie wybaczyła i nie zaufała, już pewnie byłabym martwa.

- Dziękuję – powiedziałam tylko. Odetchnął z ulgą.

- Myślałem, że się nie pozbierasz. On też tak myślał. Byłaś tuż przed balem, przed swoim debiutem. Straciłaś ostatnią osobę, która mogła cię wspierać. Twoje relacje z ojcem, leżały w gruzach. Nie wiem jak znalazłaś na to wszystko siłę. Nikt nie wiedział, że na tyle cię stać. Byłaś tu zaledwie dwa tygodnie, a zrobiłaś dla tego świata więcej, niż ktokolwiek inny. Muszę to powiedzieć i myślę, że każdy się ze mną zgodzi. Jestem z ciebie dumny. Wszyscy jesteśmy. – Czułam, że się rumienię. Może miał rację, a może nie, nie mi to było oceniać.

- Chcę tylko żebyś wiedziała jeszcze jedno. Kiedy mówiłem, że się w tobie zakochałem, nie kłamałem. Kocham cię, Arsejo. – Nie miałam wątpliwości, co odpowiedzieć.

- Ja też cię kocham.

Miesiąc później król wyprawił kolejny bal. Jeszcze większy i cudowniejszy. Tym razem to był mój pomysł, nie jakiegoś mistrza Chorta. Chciałam podziękować Ognistowłosym i się z nimi pożegnać. Zaproszeni byli wszyscy, nie tylko wybrańcy, jak poprzednio. W nowej Sali, nowej atmosferze, wszystko było inaczej. Kiedy nadszedł czas na toasty, wstał mój ojciec.

- Wznoszę toast za Arseję. Dziękuję ci córko, że się nie poddałaś, że trwałaś przy nas do końca, że nas uratowałaś. Nigdy nie wyrazimy naszej wdzięczności. – Wypiliśmy niebieski napój, a potem stało się coś, czego nie zapomnę do końca życia ani nawet później. Każdy podchodził do mnie i szeptał słowo podziękowania od siebie. Wiem, że nie było to ustalone ani zaplanowane, to była ich wdzięczność, podziękowanie. Nie potrafię wyrazić tego, co wówczas czułam. Na koniec wstałam i słowa same zaczęły ze mnie wypływać.

- Dziękuję. Dziękuję, że mnie przyjęliście, że pozwoliliście mi działać, że mi zaufaliście. Dziękuję, że mnie wspieraliście, że we mnie wierzyliście. Nigdy by mi się to nie udało bez was. Przychodząc do Fiortlandu, byłam tylko zagubioną dziewczynką bez ojca, ale po doświadczeniach tu zdobytych, jestem o wiele silniejsza. Odnalazłam ojca. – Uśmiechnęłam się do niego. – I miłość. – Spojrzałam na Darta. – A także wspaniałych przyjaciół. – Odwróciłam się w stronę Aurory, Linette, Kaslara i Ramalana. - Dziękuję, że mogłam na was polegać. Nauczyłam się wielu rzeczy, ale przede wszystkim tego, że mogę osiągnąć wszystko, tylko muszę tego wystarczająco chcieć. Pokazaliście mi jak być silną mimo przeciwności losu. Cieszę się, że to właśnie ja jestem waszą księżniczką. Dziękuję wam za wszystko. – Kończąc tą przemowę miałam łzy w oczach i nie tylko ja. Chciałam już usiąść, ale sobie o czymś przypomniałam. – Ojcze, proszę wstań – powiedziałam, a on popatrzył na mnie ze zdziwieniem, ale zrobił, to, o co prosiłam. – Przekazuję ci, jako królowi, kryształ, o który tak dzielnie walczyliście. – Położyłam mu na ręce Xsilas. – Strzeż go pod moją nieobecność. – Król uniósł skarb nad głowę, aby wszyscy mogli go zobaczyć, a on zalśnił wszystkimi kolorami tęczy.

Reszta balu upłynęła nam w rodzinnej atmosferze i tak miłej, że kiedy musiałam się pożegnać, nie mogłam powstrzymać łez.

- Dziękuję wam za wszystko. Niedługo was odwiedzę. – Uściskałam przyjaciół.

- Gdyby mama o coś się pytała, powiedz, że byłaś ze mną. Będzie wiedziała, o co chodzi – oznajmił tata. – I powiedz, że niedługo ją odwiedzę. – Ostatni raz mnie przytulił.

Dart złapał mnie za rękę i razem odlecieliśmy w stronę portalu.

- Nie mogłem się doczekać, kiedy w końcu będziemy sami – powiedział, kiedy staliśmy na półce skalnej. – Chciałem ci jeszcze raz powiedzieć, że jestem z ciebie strasznie dumny.

- Dziękuję. Chętnie bym tu z tobą postała, ale wiesz, że portal zaraz się uruchomi.

- Wiem. Ale spójrz jeszcze tylko na to. – Podał mi książkę, jeden z dzienników, bez tytułu. W chwili gdy wzięłam go do ręki, na okładce pojawiły się złote litery. „Siódemka” głosił napis. To nasza historia.

- Dziękuję za wszystko. – Przytuliłam się do niego.

- Kocham cię – powiedział i pocałował mnie.

- Ja też cię kocham. – Jedną nogą już byłam w portalu.

- Niedługo się zobaczymy – krzyknął jeszcze zanim wyładowałam po drugiej stronie.

Wracałam do domu pewnym siebie krokiem. Niczego się już nie bałam. Kątem oka zobaczyłam swoje włosy, wróciły do naturalnego koloru. Zadzwoniłam do domu. Otworzyła mi mama. Nim się obejrzałam, chwyciła mnie w ramiona.

- Tak się o ciebie bałam – szepnęła.

- Przepraszam, że cię tak zostawiłam.

- Nie masz za co. Dostałam twój list, a poza tym twój ojciec mi wszystko wyjaśnił. – Nie chciałam jej już pytać kiedy zdążył to zrobić. Byłam taka szczęśliwa, że znów mogę ją zobaczyć.

- Tata powiedział, że niedługo nas odwiedzi – powiedziałam, po czym weszłyśmy do domu i długo, długo rozmawiałyśmy. Opowiedziałam jej wszystko ze szczegółami. A ona słuchała z zapartym tchem i czułam, że ją odzyskałam.

W ten sposób zaledwie w ciągu dwóch miesięcy, moje życie wywróciło się do góry nogami. Z nieśmiałej, strachliwej dziewczynki, zmieniłam się w młodą, silną i niezależną kobietę. Odzyskałam rodziców i zyskałam przyjaciół, na których zawsze mogę liczyć.

Później wiele jeszcze razy odwiedzałam Fiortland i zawsze byłam tam witana z otwartymi ramionami.

Lord Fino został pozbawiony mocy i wrócił do ludzkiego wymiaru i swojej córki. Wyprowadzili się gdzieś na drugi koniec świata.

Przerażająca na początku przygoda, zmieniła się w ogromną lekcję życia. Cieszę się że mi się to przytrafiło, bo dzięki temu odnalazłam prawdziwą siebie.

Nie wierzę, że to już koniec. Naprawdę nie wierzę. Strasznie trudno będzie mi się rozstać z Arseją i Ognistowłosymi.

Ale z drugiej strony cieszę się, że udało mi się dojść do końca. Kiedy zaczynałam, nie sądziłam, że skończę to opowiadanie. Ba, nawet nie spodziewałam się, że aż tylu osobom się spodoba. Gdyby nie Wy, pewnie bym go nie skończyła.

Dziękuję Wam za wszystkie komentarze, słowa otuchy i krytyki, za okazane mi wsparcie. Dziękuję za ponad 23 tysiące wyświetleń i 51 obserwatorów.

Szczególnie chcę podziękować Olcik, która zachęciła mnie do założenia bloga, Jasmine Snow za słowa, które utkwiły w mojej pamięci i pozwoliły mi skończyć opowiadanie, Ostatniej Smoczycy i MM za szczególne wsparcie.

Dziękuję również Amy, Freyji, kamulak, Vakme, Aikoo, Maddie Dean, Pannie Nikt, Mrocznej, Magdziaik, Ress, Little Monster, xdemonicole, Ag, Angie, 'Princess' i Jessice Lorens. Dziękuję wszystkim, którzy komentowali kiedyś i teraz, wszystkim którzy skrycie czytali moje wypociny. Dziękuję wszystkim Anonimom. 

Chciałabym aby każdy, kto czytał to opowiadanie, ujawnił się w komentarzach. To już koniec, a ja chciałabym zobaczyć, ile osób było ze mną.

Póki co nie będę publikowała drugiego opowiadania. Chcę je sobie dokładnie przemyśleć, napisać trochę rozdziałów, bardziej dopracować. Może za pół roku, rok pojawi się drugi blog z drugim opowiadaniem, ale o tym na pewno tutaj poinformuję. Może w między czasie opublikuję tu kilka miniaturek.
I jeszcze mały bonus. Tak wyglądała biblioteka w pałacu

A tak mniej więcej wyglądała Arseja na balu. A przyjemniej mam nadzieję, że udało mi się to podobnie opisać. :)

Jeszcze raz dziękuję Wam za wszystko.

Pozdrawiam

Zakochana w muzyce