Rozdział XVII

Przed wami kolejny rozdział. Mam nadzieję, że się spodoba. Zapraszam do czytania i komentowania.
przypominam o zakładce "Kto pyta nie błądzi". Możecie tam zadawac pytania do bohaterów i do autora.
Życze miłej lektury. I do następnego.

@@@@@

„Królestwo”, które było w moim posiadaniu do tej pory, okazało się ziarnkiem piasku w wielkiej piaskownicy przy tym, co miało teraz należeć do mnie. Szliśmy długim korytarzem. Miałam wrażenie, że ciągnie się w nieskończoność. Podziwiałam obrazy na ścianach i freski na suficie. Pewnie poszłabym dalej i zgubiła się gdzieś w sieci korytarzy, gdyby nie Dart i jego znajomość zamku.

- Tutaj. – powiedział i pociągnął mnie w jakiś inny korytarz oddzielony od tamtego drzwiami. – To twoje królestwo. Rozgość się. – dodał na odchodnym i już go nie było. Weszłam przez pierwsze wrota i oniemiałam. Była to sypialnia utrzymana w stylu całości budowli. Jasne ściany z ceglanymi motywami, wielkie okna, ciężkie zasłony i meble specyficznych kształtów. Nic dodać, nic ująć. Lepszego pokoju nie mogłam sobie wymarzyć.

Weszłam głębiej i rzuciłam torbę na łóżko. Postanowiłam się rozpakować i tak też zrobiłam. Byłam strasznie zmęczona. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, jaki to był męczący i ciężki dzień. Mimowolnie pomyślałam o rodzinie. Zastanawiałam się co teraz robią, czy tęsknią za mną. Moje rozmyślania przezwało pukanie do drzwi.

- Proszę. – powiedziałam i podeszłam do drzwi. Osoba, która stała po ich drugiej stronie niepewnie je uchyliła.

- Proszę. – powiedziałam głośniej. „Może ten ktoś nie usłyszał.” – pomyślałam. Jakież było moje zdziwienie gdy w drzwiach ukazał się Dart.

- O co chodzi? – zapytałam szorstko. Miałam go dzisiaj powyżej uszu. Go i jego zachowania. Najpierw miły, a potem wielki Pan Niedostępny.

- Przyszedłem cię przeprosić za moje dzisiejsze zachowanie. – No proszę. Właśnie o tym mówię. Teraz znów sympatyczny chłopak. Ciekawe która strona jest jego prawdziwą?

- Więc? – powiedziałam.

- Przepraszam. Nie mogłem nic mówić przy mieszkańcach. Rozkaz króla. – usprawiedliwiał się.

- Okej. Wybacz, ale jestem trochę zmęczona.

- Już ci nie przeszkadzam. – powiedział i wyszedł. Szczerze powiedziawszy liczyłam na coś więcej. „Czy on musi być taki sztywny?” – zapytałam siebie w myślach.  Nie znałam odpowiedzi na to pytanie. Nic nie mogłam na to poradzić. Byłam tu nowa. Ktoś musiał mnie wciągnąć w tutejsze życie, obyczaje, sekrety. Ale na razie nie było nikogo takiego.

Miałam wrażenie, że nikogo nie obchodzi jak się czuję. Wszyscy są zalatani, mają swoje sprawy, problemy. Ale cóż. Takie jest życie. Zarówno to normalne jak i to magiczne.

            Postanowiłam wziąć prysznic i iść spać. Bez problemu znalazłam łazienkę.

Była duża, marmurowa, znajdowało się tam wszystko czego mi było potrzeba. Umyłam się, przebrałam i wróciłam do sypialni. Wzięłam książkę i zagrzebałam się w cieplutkiej pościeli.

.:następnego dnia:.

Obudziło mnie pukanie do drzwi.

- Chwileczkę. – krzyknęłam. Najszybciej jak potrafiłam przebrałam się w pierwsze lepsze ubrania wyciągnięte z szafy. Następnie zasłałam łóżko ciężką narzutą i poszłam otworzyć drzwi.

-  Dzień dobry wasza wysokość. – powiedziała ciemnowłosa dziewczyna. Niosła na rękach srebrną tacę. Zaprosiłam ją do środka.

- Daj, pomogę ci. – powiedziałam i chciałam wziąć od niej tacę, ale zielonooka cofnęła się. Na jej twarzy było widać zmieszanie.

- Jak ci na imię? – zapytałam. Dziewczyna schyliła głowię i ledwo słyszalnie szepnęła:

- Linette, księżniczko. – zaczęły mnie wkurzać te wszystkie tytuły.

- Mów mi Arseja. – powiedziałam.

- Tak jest wasza wysokość. – powiedziała, a widząc moją minę dodała. – To znaczy dobrze Arsejo. – No to rozumiem. Lin postawiła tacę na stoliku. Jak się okazało było to śniadanie.

- Dziękuję. Zjesz ze mną? – zapytałam. Dla mnie było to stanowczo za dużo.

- J..ja nie mogę wasz… to znaczy Arsejo. Przepraszam. Trudno się odzwyczaić.

- Nie szkodzi. Lin ile masz lat jeśli wolno spytać? – zadałam pytanie, które nurtowało mnie odkąd zobaczyłam brunetkę.

- Szesnaście. – powiedziała.

- A jak to jest u was z czasem? – pomyślałam, że może ona mi choć trochę powie. I nie myliłam się. Dziewczyna po dłuższym zastanowieniu odpowiedziała:

- Czas jest tu trochę dziwny, ale szybko się do tego przyzwyczaisz. Rozwijamy się normalne, to znaczy tak jak ludzie, do trzydziestu lat, a później tak jakby się zawieszamy. Z zewnątrz jesteśmy trzydziestolatkami, a tak naprawdę cały czas przybywa nam lat. To, na ile czasu się „zawiesisz” zależy od organizmu. Jedni mają tak pięćdziesiąt lat inni siedemdziesiąt. Różnie to bywa. Nie wiem jak to jest z „Viestro”. To są pół ludzie, pół Ognistowłosi.

- Hm… niezwykłe. – powiedziałam. Przynajmniej miałam jako takie pojęcie.

- Przepraszam, ale musze już iść. – powiedziała Linette.

- Ach no tak obowiązki. Ale zobaczę cię jeszcze? – zapytałam zaniepokojona. Wydała mi się naprawdę fajną osobą.

- Oczywiście. Pracuję tu. A poza tym jestem twoją osobistą służącą. – uśmiechnęła się i wyszła. Dokończyłam śniadanie, a potem odświeżyłam się nieco. Kiedy wyszłam z łazienki na moim łóżku siedział Dart. „A ten co znowu chce?” – pomyślałam, a na głos powiedziałam:

- Po co ci ta sukienka? – ponieważ chłopak trzymał w rękach beżową suknię.

- Włóż to. – powiedział. Wzięłam ją i obejrzałam. Była ładna, ale na pewno niewygodna. Widząc, że się waham dodał:

- Twój ojciec chce cię widzieć. W tym. – wskazał na kieckę. Dałam za wygraną. Poszłam do innego pomieszczenia i się przebrałam. Jak się okazało suknia wcale nie była niewygodna, wręcz przeciwnie lekka miękka.

- Pięknie wyglądasz. – powiedział różowo włosy, kiedy weszłam z powrotem do pokoju. – A teraz pozwolisz? – podał mi rękę. Położyłam swoją dłoń na jego i poszliśmy w kierunku gabinetu mojego ojca.