Rozdział XVIII

- Dziękuję Dart. Możesz odejść. – powiedział mój ojciec. Poczekał chwilę, aż chłopak wyszedł i poprosił żebym usiadła.

- Jak ci minęła noc? – zapytał.

- Dobrze, dziękuję. – byłam bardzo ciekawa po co mnie wezwał. Przypomniałam sobie, że wczoraj powiedział „Musisz się dobrze wyspać, bo jutro czeka cię ciężki dzień”. Co dla mnie przygotowała? Mogłam się tylko domyślać.

- Poznałaś już Linette? – po co te wszystkie pytania. Nie mógł od razu powiedzieć o co chodzi?

- Tak. Możesz mi powiedzieć do czego jestem ci potrzebna? – nie wytrzymałam.

- Ostatnim razem prosiłaś o wyjaśnienia. Dzisiaj cię troszeczkę olśnię. – no to rozumiem.

- Więc może przejdźmy do rzeczy. – uśmiechnęłam się.

- No… dobrze. – zawahał się, ale tylko na chwilę. Następnie rozpoczął swoja opowieść. Słuchałam z zapartym tchem.

W pewnym momencie poczułam się jak księżniczka z bajki, którą istotnie byłam, z tą różnicą, że życie nie jest bajką.

Typowa bajka dla dzieci. Zwykła dziewczyna odnajduje ojca, który okazuje się królem magicznej krainy. Jego przyrodni brat dowodzi siłami zła i próbuje przejąć królestwo. A biedna, dopiero, co przybyła księżniczka musi wszystkich uratować. Nigdy nie lubiłam takich historii. A teraz sama znalazłam się na miejscu głównej bohaterki. Nie miałam wyjścia. Nie mogłam zostawić tego wszystkiego na pastwę złu. To nie w moim stylu. Tata mówił dalej.

- Pytałaś dlaczego zamek jest taką niedostępna fortecą. Otóż za czasów mojego dziadka zdarzyło się pewne nieszczęście. A mianowicie ówczesny władca ciemności porwał żonę króla. Aiton – mój dziadek zdołał ja uwolnić, jednak nie udało mu się odzyskać „Xilsa” – przedmiotu bez którego królestwo umiera. To z rozkazu Aitona przepiękny pałac został przebudowany na fortecę, w której mieszkamy teraz. Mistrz Chort opisał wszystkie te wydarzenia, jednak nikt nie wierzył jego przepowiednie, aż do tamtego czasu. Według jego zeszytu cały wymiar może uratować tylko jedna osoba. Ty. Arseja – księżniczka Viestro. – w głowie wciąż brzmiały mi jego słowa. „Ty.” Dlaczego na mnie spadła ta wielka odpowiedzialność? „Twoje zadanie jest najtrudniejsze ze wszystkich” – powiedział kiedyś Dart. Nie spodziewałam się, że aż tak trudne. Nie potrafiłam pogodzić się z tą myślą.

- Przecież to absurd. – powiedziałam nieco wzburzona. – Od wczoraj jestem księżniczką, a już dowiaduję się, że mam ocalić świat… - nie dokończyłam, bo tata mi przerwał.

- Arsejo. Wymiar Ognistowłosych bezpowrotnie umiera. Nikt nie może nic na to porazić. Nikt oprócz ciebie. – odrzekł smutno.

- Muszę to przemyśleć. – powiedziałam i wyszłam.

@@@

Otworzyłam drzwi do swojego pokoju. Postanowiłam, że podejmę się zadania. Jeśli się nie uda, to… to nie wiem co się stanie. Ale nie będą mieli mi nic do zarzucenia, bo przynajmniej próbowałam. Zdjęłam suknię i położyłam ja na łóżku. Nie odkryłam jeszcze wszystkich zakamarków mojego apartamentu. Nie było na to czasu.

Wyjęłam z szafy spódnicę w kwiatki, czarną bluzkę, dżinsowa kurteczkę i trampki.

Włożyłam to na siebie. Weszłam do łazienki. Pociągnęłam rzęsy tuszem, a usta pomalowałam błyszczykiem i już byłam gotowa do wyjścia. Czym prędzej wymknęłam się do ogrodu i otworzyłam wrota, które zauważyłam wczoraj. Przeszłam przez nie i znalazłam się na jakiejś ulicy. Momentalnie poczułam się wolna. Zakryłam drzwi bluszczem i ruszyłam w stronę biblioteki, w której miałam zamiar troszkę poszperać. „Może mi się poszczęści i znajdę coś, co mi pomoże” – pomyślałam.

---------------------------------

Nareszcie dodaję rozdział osiemnasty. Przepraszam was bardzo, że dopiero teraz, ale te dwa tygodnie tak szybko mi zleciały i w dodatku totalnie nie miałam czasu. Dzisiaj usiadłam i się zmobilizowałam, ale niestety wyszedł dość krótki. Poprawię się jak tylko będę miała czas. .
Jeszcze tylko jedna sprawa organizacyjna. Od teraz rozdziały będą się ukazywały co dwa - trzy tygodnie. Niestety. :( Ale szkoła jest ważniejsza i w pierwszej kolejności muszę się zająć wszystkim co z nią związane.
No to ja już uciekam. I do następnego.