Rozdział XI

Rozdział jedenasty na prośbę mojej niecierpliwej przyjaciółki. Gdyby nie ona pewnie jeszcze trochę byście poczekali. Zapraszam do lektury.

I proszę was o komentowanie. Jak pisalam w poprzednim poście, każdy komentarz wiele dla mnie znaczy. Wiecie już, że zasanawiałam się nad zamknięciem bloga, ale zrezygnowałam z tego na prośbę kilku osób. Jednak jeśli przez dluższy czas będzie tak jak teraz, niestety będę musiala to zrobić.

__________________________________________

Kiedy wyszłam przebrana w piżamę i szlafrok, na łóżku siedziała mama. Nie zdziwiłam się na jej widok.

- Gdzie byłaś przez tyle czasu? – zapytała. Zdałam sobie sprawę z tego, że naprawdę nie było mnie ze trzy godziny.

- Odrabiałam lekcje. – odpowiedziałam spokojnie. Mama zdaję się uwierzyła mi, bo przeszła do kolejnego pytania.

-Dlaczego uciekłaś ze szkoły?

- Źle się czułam. – postanowiłam się trzymać tej wersji.

- Nie mogłaś pójść do pielęgniarki? Albo zadzwonić do mnie? – zapytała mama z wyrzutem.

- Nie. – powiedziałam stanowczo.

- Ależ dlaczego? – najwyraźniej ja to rozbawiło.

- Nie mogłam bo to. – powiedziałam i w tym samym momencie zdjęłam kaptur szlafroka. Oczom mamy ukazały się moje fioletowe włosy. Obserwowałam ją dokładnie. Widziałam jak jej duże oczy robią się jeszcze większe, a brwi podjeżdżają do góry. To była normalna reakcja. Ale potem kąciki jej ust podniosły się, a potem śmiała się już na całego. Byłam oszołomiona. Nie mogłam sobie wyobrazić jakim cudem dla kogoś może się  to wydawać śmieszne. Dla mnie to była tragedia.

- Żartujesz?! Kiedy zdążyłaś je przefarbować? I dlaczego akurat fioletowy? – udało się wydusić mamie pomiędzy kolejnymi atakami śmiechu.

- Nie pofarbowałam ich. Same zmieniły kolor. – odpowiedziałam oburzona.

- Julka. Czy ty siebie słyszysz? – śmiała się jeszcze bardziej. W tym momencie do pokoju wpadł ojczym. Widocznie nie mógł już wytrzymać.

- Co się tu dzieje? – ryknął. – Z czego się tak śmiejecie? – i wtedy sam wybuchnął śmiechem. – Boże, Jula. Coś ty zrobiła? A już myślałem, że zwariowałaś Natalio. Dawno się tak nie śmiałaś.

- Miło, że mogłam was rozśmieszyć, ale teraz mam już dość. Moglibyście wyjść z mojego pokoju?

- Ale teraz tak na poważnie Julka. Po co się przefarbowałaś? – zapytała mama, kiedy wreszcie udało jej się uspokoić i kiedy ojczym wyszedł, żeby dalej oglądać swój mecz.

- Już ci mówiłam. Nie przefarbowałam ich.

- No tak same zmieniły kolor. Przecież to nie możliwe. – ciągnęła mama.

- No przecież wiem. Ale tak właśnie jest.

- No, Jula. Powiedz co się stało w ciągu tych kilku dni. – chciała wiedzieć moja rodzicielka. Więc opowiedziałam jej o tym, gdzie zabrał mnie Dart, o tym, co mi się potem przyśniło, o tym,  co się wydarzyło w szkole, o tym,  jak wróciłam do domu i zobaczyłam swoje włosy, o moich poszukiwaniach i w końcu pokazałam jej artykuł o Ognistowłosych. Słuchała mnie uważnie, ale wiedziałam, że nie brała tego na poważnie. W końcu powiedziała:

- Okej. – omal nie wybuchnęła śmiechem. Widziałam z jakim trudem próbowała się od tego powstrzymać.

- Mamo błagam. Nie mów nikomu. Niech to pozostanie między nami. – poprosiłam.

- Zgoda. – powiedziała i wyszła. Miałam nadzieję, że dotrzyma słowa.

            Weszłam pod kołdrę. Nie miałam już ochoty nic czytać. Po prostu zgasiłam lampkę i usnęłam.