Rozdział XXX

Byłam oszołomiona swoim odkryciem. Myślałam o tym przez resztę balu. Po naszym tańcu, goście odeszli od stołów i zaczęli się bawić. Niektórzy tańczyli, inni rozeszli się po zamku, a inni po ogrodach. Ja natomiast zostałam na parkiecie, by być porywaną do tańca przez kolejne osoby. Dowiedziałam się, że na bal przyszły głównie jakieś ważne osobistości, ale także niektórzy mieszczanie. Ktoś mi powiedział, że na bal mógł przyjść każdy, kogo było stać na eleganckie i niepowtarzalne ubranie.

Trochę przed północą podano kolejne danie. Przybyli znów zgromadzili się przy stołach by zjeść oraz porozmawiać. Król i Dart także usiedli na swoich miejscach.

- Jak ci mija wieczór? – zapytał ojciec. Dopiero po jakimś czasie zorientowałam się, że pytanie było skierowane do mnie.

- Dobrze, dziękuję. – Zmusiłam się do uśmiechu. – A tobie?

- Wspaniale się bawię. – Udało mi się odwrócić od siebie jego uwagę. – A ty? - Zwrócił się do Darta, ale jego już nie było. Gdzie mógł się podziać? – zadałam sobie pytanie – Przecież za chwilę pokaz fajerwerków. Spojrzałam na złoty zegar wiszący na przeciwległej ścianie. Wskazywał za pięć dwunastą. Ojciec już wstał by wznieść kolejny toast i wzrokiem ponaglał mnie bym też to zrobiła. Podniosłam się, ale nogi poniosły mnie dalej. Cały czas słyszałam głos tamtego mężczyzny. Spotkajmy się tutaj o północy. Musiałam wiedzieć, co knują.

- Zróbcie to beze mnie – powiedziałam do króla i wyszłam z sali. Zdawałam sobie sprawę z tego, że to niezbyt odpowiedzialne, bo takie były moje obowiązki, ale niestety nie mogłam się rozdwoić. W tej chwili pomyślałam sobie, że mogłabym czytać w myślach, ale to tak nie działało. Musiałam widzieć daną osobę, a poza tym nie mogłam wejść do umysłu dwóm osobom naraz.

Szłam najszybciej jak tylko mogłam, ale ani pantofle ani suknia mi tego nie ułatwiały.  W pewnym momencie omal się nie przewróciłam, ale ktoś mnie złapał. Mężczyzna miał na sobie zbyt dużą bluzę z kapturem, który przesłaniał mu niemal całą twarz. Od razu domyśliłam się, że nie jest stąd. Ale skoro nie z Fiortlandu, to skąd?

- Dziękuję – powiedziałam, kiedy już odzyskałam równowagę.

-  Kim jesteś? – zapytał nieznajomy. Definitywnie nie był stąd.

- A ty kim jesteś? – odpowiedziałam pytaniem na pytanie. Czułam, że nie mogę mu ufać. Czułam, że doskonale wie kim jestem, że tylko się zgrywa. Biła od niego jakaś dziwna siła. A może popadałam w paranoję? Może gdyby odsłonił ten kaptur, gdybym wiedziała z kim rozmawiam…

- Jestem gościem w tym pałacu. Wędrowcem, zmierzającym do celu.

- Jak ci na imię? – Nie znosiłam zagadek ani sekretów, a on ewidentnie coś ukrywał.

- Na imię mi Koniec.

- Przyszedłeś tu na bal? – Postanowiłam go co nieco wypytać. Mimo iż zdradził mi swoje „imię”, nie ufałam mu. Były takie osoby, które od razu wzbudzały zaufanie, mimo iż potem nie okazywały się go godne, ale on do nich nie należał.

- Tak.

- W takim razie, dlaczego chodzisz po całym pałacu, zamiast się bawić?

- Czy o coś mnie podejrzewasz, wasza wysokość?

- Nie, po prostu zapytałam. Przepraszam śpieszę się. – Zupełnie zapomniałam po co wyszłam z balu. Wyminęłam Koniec i poszłam w stronę tunelu, w którym ostatnio widziałam Darta.

Nie było ich tam. Spóźniłam się, albo nie odbyli tej rozmowy. Chociaż na to drugie nawet nie liczyłam. Może Dart powiedział temu drugiemu mężczyźnie, że wszystko słyszałam i przenieśli spotkanie w inne miejsce.

A właściwie to dlaczego mi tak na tym zależało? Dart zdradził i już tego nie odwróci. Ja też nie mogę nic z tym zrobić. Stało się i już. Najchętniej uciekłabym z tego świata i wróciła z powrotem do szkoły. No właśnie. Szkoła, mama, Jacek, Jagoda i Paula. Zupełnie o nich zapomniałam. Byłam tak zajęta tym wszystkim, że nie miałam nawet czasu ani siły żeby o nich chociaż pomyśleć. Musieli się o mnie strasznie martwić. Może i zostawiłam jakąś tam kartkę, ale nie było mnie już półtora tygodnia. Myślałam, że załatwię ta sprawę w dwa, trzy dni i będzie po wszystkim. Wrócę do normalnego życia.

Teraz wiedziałam, że nawet jeśli uda mi się wrócić do domu, to nic nie będzie już tak jak dawniej. Nigdy nie zapomnę nikogo, kogo tu spotkam, ani niczego, co tu widziałam. A już w szczególności w niepamięć nie pójdzie ani Dart ani mój ojciec.

Ale czy wrócę? Muszę wypełnić misję, a czas bitwy nie zależy ode mnie. Im szybciej pojawi się Lord Fino, tym szybciej będę mogła zabrać mu Xsilas, o ile w ogóle mi się to uda. A jeśli nie? Nigdy się nie zastanawiałam nad tym, co się stanie jeśli nie wszystko pójdzie po myśli Mistrza Chorta. Fiortland rozpadnie się na kawałki? A może Fino nim zawładnie?

            Z rozmyślań wyrwał mnie głos Darta. Nawet nie zauważyłam, że wyszłam na zewnątrz.

- Dlaczego nie jesteś na balu?

- A dlaczego ty nie jesteś? – zaatakowałam go. Byłam wściekła, że się na niego natknęłam. Dość już dzisiaj zrobił. A jeszcze bardziej wściekłam się na myśl o tej durnej przepowiedni na Fontannie. Dlaczego nie mogłam tego zrobić sama? Do czego on był mi potrzebny?

- Wyszedłem się przewietrzyć. Jeśli chcesz możemy iść do prywatnych ogrodów, bo tu wszędzie kręcą się ludzie. – Miałam ochotę mu przywalić, ale powstrzymałam się od tego. Musiałam mu jeszcze powiedzieć o tej beznadziejnej przepowiedni, o której nic nie wiedział.

Wzięłam głęboki oddech, żeby się uspokoić.

- Chodźmy – powiedziałam. – Muszę ci coś powiedzieć.

Przeszliśmy przez pół zamku i wyszliśmy na zewnątrz. Było tu strasznie głośno, ale przynajmniej nie tłoczno. Usiedliśmy na jednej z ławeczek przy wysokim żywopłocie.

- Słucham, co chciałaś mi powiedzieć.

Zebrałam się w sobie. Nie mogłam teraz stchórzyć. Musiał wiedzieć.

- Pamiętasz jak zabrałeś mnie do tego lasu, w którym miałam tą jakby wizję? – zaczęłam.

- Pamietam.

- Tam wydarzyło się coś jeszcze. Nie powiedziałam ci, bo chciałam… właściwie to nie wiem, dlaczego. Ale nie ważne. Zniknąłeś w pewnym momencie, a wszystko wokół zmieniło kolor na fioletowy. Na fontannie zaczęły pojawiać się jakieś litery, a potem ona… tak jakby urosła: byłam przy niej tak mała jak grzybek przy sekwoi.  – Przerwałam na moment. Nie mogłam się zdecydować, czy mam mówić dalej, czy aby na pewno mogę mu ufać. I wtedy odkryłam w sobie jakąś dziwną pewność siebie. Mimo iż tak bardzo mnie zawiódł, nie potrafiłam mu nie ufać. Przypomniałam sobie, co myślałam zaraz po tym jak go tam zobaczyłam. Chciałam mu już nigdy nie zaufać, bo wtedy nie mógłby mnie zranić po raz kolejny, ale tak naprawdę nigdy nie straciłam tego zaufania. Ono było zbyt ważne. I nie chodziło tylko o mnie. Od tego zależało życie wszystkich Ognistowłosych.

Więc z nową siłą dokończyłam opowieść:

- Pojawiły się na niej te słowa:

Arseja i Dart

Osobno Słabi, Razem Niepokonani

Przeznaczeni Sobie Od Chwili Narodzin

Wszystko Jest W Ich Rękach

A potem wszystko zniknęło. – Oczy chłopaka lśniły, a mina mówiła sama za siebie. Wiedział.

- Skąd wiedziałeś?

- Słucham?

- Skąd o tym wiedziałeś?

- Ja… przeżyłem coś podobnego. Właściwie to było to samo, tylko otoczenie miało kolor różowy. – Spuścił głowę. – Przepraszam, że ci nie powiedziałem, ale chyba się bałem, że uznasz mnie za wariata.

Uśmiechnęłam się. Może między nami znów będzie tak jak dawniej. Może uda mi się zapomnieć o tym co zrobił, chociaż… skoro tak postąpił, musiał mieć jakiś powód. Muszę się tylko dowiedzieć jaki. 

Mam nadzieję, że rozdział wam się spodoba. Przepraszam, że czekaliście tak długo.

Następny rozdział może uda mi się dodać jeszcze w październiku, chociaż nie obiecuję. W tym roku mam tyle pracy, że nie siedzę przy komputerze raz w tygodniu przez godzinę.

Piszcie u kogo z czym zalegam. U niektórych z was, część już czytałam, ale nie miałam czasu skomentować. Przepraszam, zrobię to najszybciej jak się da.