Rozdział XXI

        Brzoskwiniowe ściany ze złotymi różyczkami kontrastowały z hebanowa podłogą. Do pomieszczenia wpadało mnóstwo światła dzięki podłużnym oknom w gotyckim stylu przesłoniętych jedynie cienkimi, śnieżnobiałymi firankami, falującymi delikatnie, za sprawą lekkiej bryzy. Z sufitu zwisały pozłacane żyrandole. W roku stał czarny fortepian, a obok niego kilka krzeseł i pulpitów, najprawdopodobniej dla orkiestry.

To w tej sali odbywała się moja pierwsza lekcja tańca.

- Auuuuu! – zawył po raz kolejny mój partner.

- Przepraszam. – powiedziałam za śmiechem. Przestałam już liczyć ile razy nadepnęłam mu na palce. Miał rację. To wcale nie była łatwa sztuka. Co innego tańce na dyskotekach, na które prawdę mówiąc bardzo rzadko chodziłam, a co innego te tance będące mieszanką tych ze starodawnych filmów, kiedy tańczono w parach powtarzając kilkanaście kroków i figur, i współczesnych tańców towarzyskich. Nic dziwnego, że nie miałam o tym pojęcia, skoro moja wiedza opierała się tylko na filmach.

- Myślę, że możemy skończyć. Moje stopy tego nie wytrzymają. – powiedział Dart gwałtownie się zatrzymując.

- Okej. - Uśmiechnęłam się. Chociaż, ja mogłabym jeszcze troszkę go podeptać.

To było znacznie t. rudniejsze niż się wydawało– usłyszałam jakiś głos. Uznałam, że należy n do chłopaka, więc odpowiedziałam.

- Tak. Masz rację.

- z czym?

- No z tym, co powiedziałeś przed chwilą. Że to było trudniejsze, niż myślałeś. – dodałam zdziwiona.

Dart bez odpowiedzi opuścił pomieszczenie, zostawiając mnie zupełnie samą. Miałam zamiar pójść za nim, ale moja uwagę przykuł widok za oknem.

            Było już ciemno. Granatowe niebo pokrywała sieć srebrzystych gwiazd, które układały się w gwiazdozbiory. Może gdybym bardziej przykładała się do nauki, wiedziałabym który jest który. Pod nimi, na ziemi zielone łodygi podtrzymywały kolorowe, już zamknięte paki tulipanów, a po murze okalającym ogród, pięły się róże. Pośrodku znajdowała się marmurowa fontanna, z której kaskadami spływała woda. Zamknęłam oczy. Szum wody docierał do moich uszu i uspokajał mnie. Przy nim zapominałam o troskach dzisiejszego dnia.

            Po jakimś czasie ocknęłam się. Nie mogłam tu wiecznie stać. Nie można wciąż uciekać. Wyszłam z Sali i udałam się do swojego pokoju. Zdjęłam sukienkę i udałam się pod prysznic. Ciepła woda delikatnie obmywała moje ciało, powoli się odprężałam. Wróciwszy do pokoju, szybko wskoczyłam do łóżka.

Minęły dopiero dwa dni, a już tęskniłam za mama i za domem. Właściwie, dlaczego ich opuściłam? Dla krainy, o której nic nie wiedziałam? Dla chłopaka, którego nie znałam? Kiedyś powiedziałabym, że to bardzo nieodpowiedzialne i że na pewno nigdy bym tego nie zrobiła swoim bliskim. Ale teraz wszystko wydawało się takie odległe, jakbym nigdy nie była w tamtym świecie. Czułam się odpowiedzialna za los mieszkańców Fiortaland’ u – wymiaru Ognistowłosych. Czułam, że mogę zaufać Dartowi. To było tak jakbyśmy się znali od wielu lat.

Zasnęłam.

             Obudziły mnie promienie słońca wpadające przez okna. Wstałam najszybciej jak mogłam. Nie mogłam się już doczekać, co ciekawego się dzisiaj wydarzy. Założyłam błękitna suknię bez ramiączek ze srebrnymi wyszywanymi wzorami i zrobiłam delikatny makijaż. 

Zjadłam śniadanie, które już na mnie czekało. Opuściłam swoja komnatę i poszłam do gabinetu mojego taty. 
- Dzień dobry, tato.

- Dzień dobry, Arsejo.

- Jakie zajęcia Czekaja mnie dzisiaj? – zapytałam zaciekawiona.

- Zapewne nie możesz się doczekać, prawda? Za chwilę udasz się do biblioteki. Później zajęcia z ogrodnictwa. Myślę, że na razie wystarczy.

- Okej. – powiedziałam i chciałam już wyjść, ale znów usłyszałam jakiś głos.

Jak mam jej to powiedzieć?

- Co tato? Co chcesz mi powiedzieć?

- Arsejo, nie możesz tego robić. Nigdy się z tym nie spotkaliśmy. Nie wiemy jakie mogą być konsekwencje.

- O co chodzi? Ja nic nie robię. – nie wiedziałam o czym mówi.

- Jak każdy masz jakąś moc. Są takie, których mogą się nauczyć wszyscy, ale są też takie, które posiada jedna osoba. Ty potrafisz czytać w myślach. I tak jak wspomniałem wcześniej, nigdy się z tym nie spotkałem. Ani ja, ani Dart, ani rada. Nie wiemy, czy może to być niebezpieczne, ani jak to działa. Dlatego oprócz zwyczajnych obowiązków, będziesz także musiała odkryć swoją moc. Będziesz musiała się z nią „zaprzyjaźnić”, dowiedzieć się jak działa i jak ją kontrolować. Bardzo mi przykro, że nie będę mógł ci pomóc. – powiedział.

            Wyszłam. Za  dużo tego. Ta odpowiedzialność mnie dobijała. Przeszłam długim korytarzem do biblioteki na spotkanie z Aurorą.

_________________________

Uf. Nareszcie mi się udało. Przepraszam za moją nieobecność. Naprawdę nie miałam nawet czasu, żeby cokolwiek napisać. W ostatnim tygodniu listopada zaczęły się sprawdziany i z tygodnia na tydzień było tego coraz więcej. Mam nadzieję, ze zrozumiecie. W piątek po szkole przychodziłam, taka padnięta, ze nawet nie miałam ochoty, żeby otworzyć Worda i napisać chociaż kilka słów.

Ale na szczęście udało mi się dzisiaj coś napisać. Mam nadzieję, że wam się spodoba. Kolejny rozdział postaram się dodać przed Nowym Rokiem, ale nie obiecuje, ze mi się uda.

W tym tygodniu postaram się także po nadrabiać zaległości na waszych blogach.

Pozdrawiam!