Rozdział XIII

Hej! Nareszcie wstawiam nowy rozdział. Przepraszam was, że tak długo nie dodawałam nic nowego, ale kilka razy wyjeżdżalam i a to nie miałam Internetu, a to czasu.

Mi sie rozdział nie podoba, ale ocenę zostawiam wam. 

Powiem jeszcze tylko, że mam dzisiaj nowy pomysł i juz zabieram się do pisania kolejnej części, którą, mam nadzieję, niedługo dodam.

No to juz nie zanudzam i zapraszam do lektury.

_________________________________

Lekcje dzisiaj kończyłam dość wcześnie, bo o 12:30. Nie miałam ochoty od razu iść do domu, więc postanowiłam pospacerować trochę wąskimi uliczkami wokół mojego domu. Jak zwykle byłam pochłonięta moimi myślami. Tym razem zastanawiałam się co zrobić, żeby dostać się do wymiaru Ognistowłosych. I niestety nic nie przyszło mi do głowy. Oprócz tego, że przejście najprawdopodobniej jest w „moich” zaroślach. Po pół godzinie intensywnego myślenia wróciłam do domu. Od razu naskoczył na mnie ojczym.

- Gdzie byłaś? Lekcje skończyłaś czterdzieści minut temu.

- Byłam w bibliotece. – powiedziałam. Miałam nadzieję, że w to uwierzy. Często po lekcjach chodziłam do biblioteki i zwykle schodziło mi się tam około pół godzinki.

- Pokaż co wypożyczyłaś? – Ooo! A co to? Od kiedy zaczęli mnie kontrolować?

- A co nie wierzysz mi? – zapytałam.

- Julia. Nie sprzeciwiaj się tylko pokaż. I mam powody, żeby ci nie wierzyć. Kiedyś byłaś grzeczna dziewczynką. A tu pewnego dnia przychodzisz do domu z fioletowymi włosami. Nawet nie spytałaś o pozwolenie na przemalowanie. – i tu mu się wtrąciłam. Nie miał o niczym pojęcia, a wygłaszał mi tu jakieś dziwne kazania.

- Nie masz pojęcia o czym mówisz. Ile jeszcze mam ci powtarzać, że nie przemalowałam moich włosów na fioletowo. Czy tak trudno to zrozumieć. – wybuchłam.

- No tak. Ach i twoja mama opowiedziała mi niewiarygodną historię, którą…

- Słucham?! – Przerwałam. W środku wszystko mi huczało i buzowało. Powiedziała mu? Jak mogła?

- Jak to ci powiedziała? – próbowałam się uspokoić.

- Nie martw się. Nikomu nie zdradzę twojej tajemnicy.

- Uff. – odetchnęłam z ulgą.

- Pod jednym warunkiem. – dokończył ojczym.

- Jakim znowu warunkiem? – spytałam. Jeszcze śmie mi tu warunki stawiać.

- Nigdy nie wejdziesz do wymiaru Ognistowłosych. Zrozumiano?

- Tak. – powiedziałam przerażona. Takiego tonu jeszcze u niego nie słyszałam. Zjadłam obiad i poszłam do swojego pokoju odrabiać lekcje.

.: kilka godzin później :.

- Lekcje odrobione?

- Tak.

- Spakowałaś się na jutro?

- Tak. Pytasz o to już trzeci raz. – powiedziałam.

- Tylko sprawdzam. Ostrożności nigdy nie za wiele. – powiedziała mama.

- Przykro mi, że mi nie ufacie. – na twarzy mamy pojawił się smutek. Pewnie powinnam to zatrzymać dla siebie.

- To nie prawda, że ci nie ufamy, tylko…

- Tylko co? Od kiedy zaczęliście mnie kontrolować? I dlaczego powiedziałaś Marcinowi o  Ognistowłosych? Myślałam, że mogę na ciebie liczyć. – wyrzuciłam wszystko, co przez cały dzień mnie gnębiło.

- Nie muszę ci się tłumaczyć. – powiedziała mama.

- Jak to nie musisz?! Zdradzam ci mój największy sekret, a ty ot tak po prostu go rozpowiadasz. Tak się nie robi!

- Uspokój się! – powiedziała mama. – Nie będę z tobą rozmawiać na ten temat. Koniec. – i wyszła. Po prostu sobie wyszła. „Co im się stało?” – pomyślałam sobie. Położyłam się do łóżka i wzięłam do ręki moją ulubiona książkę: „Liceum Avalon”. „Dlaczego życie nie jest takie jak w książkach?” – pomyślałam.