Rozdział XX

      Mówcie co chcecie, ale to była najcudowniejsza chwila w moim życiu. Nigdy nie czułam niczego podobnego. Myślę, że Dart też tak się czuł. Przynajmniej mam nadzieję, bo jeśli nie … no to ja już nie wiem. Ale chwila!  O czym ja myślę? Po co te wątpliwości? – skarciłam siebie w myślach. Przecież dopiero co cię pocałował. To chyba o czymś świadczy, prawda? Dobra. Stop! – przerwałam swój wewnętrzny monolog.

Spojrzałam na chłopaka. Był równie nieobecny, co ja przed sekundą. Czyżby myślał o tym samym co ja? Nie. To niemożliwe.

- Arsejo. Przykro mi, ale musimy wracać. – powiedział dobrze znany mi głos.

- Szkoda. – na moje usta wypłynął uśmiech. Nie pytałam dlaczego. Nie było sensu. On i tak by mi nie powiedział. Może i znałam go jakiś tydzień, ale to wystarczyło, by wiedzieć, że jest bardzo skryty. Właściwie zanim cokolwiek powiedział musiał się poważnie zastanowić. – uśmiechnęłam się do swoich myśli. Robiłam podobnie w wielu przypadkach. Zawsze wychodziłam z założenia, że im mniej o mnie wiedzą, tym lepiej. Dlaczego? Nie wiem. Może bałam się, że jak za dużo powiem, to wykorzystają to przeciwko mnie? Może nie chciałam, żeby myśleli, ze jestem inna, że nie pasuję do grupy? A może po prostu nie ufałam ludziom? Nieistotnie. W każdym razie  wolałabym, żeby Dart trochę więcej mi mówił.

      Wyszliśmy z jaskini i polecieliśmy w stronę zamku. Ku mojemu zdziwieniu skierowaliśmy się nie do mojego pokoju, lecz do gabinetu taty. Widząc moja zdziwioną minę różowowłosy powiedział:

- Król nas wezwał.

- Jak? Gdzie? Kiedy? – zapytałam zdziwiona. Przecież oni tu nawet telefonów nie mają. Niby jak mieli się porozumiewać.

- Mamy swoje sposoby. Przyjdzie czas, to cię ich nauczę. – uśmiechnął się tajemniczo. A ja mimo tego przyjaznego wyrazu twarzy gotowałam się w środku z wściekłości. Dlaczego nikt mi nic nie mówi? Jak mam zostać dobrą księżniczką, skoro nic nie wiem? Dart chciał coś jeszcze powiedzieć, ale nie zdążył bo doszliśmy do naszego celu.

- Usiądźcie. – powiedział mój ojciec. Wykonaliśmy polecenie.

- Wasza Wysokość jej powie, czy ja mam to zrobić? – wtrącił się fioletowooki.

- Nie, dziękuję Dart. Ja to zrobię. Arsejo, od dzisiaj zaczynasz lekcje.

- Jakie lekcje? – zapytałam ze zdziwieniem. Nigdy nie widziałam szkoły w tym mieście. Myślałam, że Dart pokazał mi wszystko.

- Będziesz się uczyć, jak być księżniczką. – uzupełnił. – Dart będzie cię uczył nowych umiejętności typu teleportacja. Aurora pokaże ci wszystkie zakamarki zamku. Będziesz z nią także miała zajęcia z bibliotekarstwa. Linette nauczy cię etykiety, a Kaslar powie ci nieco o „roślinkach” – tu uśmiechnął się ironicznie.

- Kaslar jest ogrodnikiem. – pospieszył z wyjaśnieniem Dart.

- Acha. To kiedy zaczynamy? – zapytałam.

- Za godzinę.  Idź się przebrać. Sukienka leży na łóżku. Chciałbym abyś pokazywała się w stosowniejszych ubraniach, niż te, które masz na sobie.

- Niech będzie. – poszłam na ugodę. Nie miałam ochoty się z nimi kłócić. Od kiedy to moje ubrania są niestosowne? Przecież to zwykła spódniczka i trampki. Co w tym złego?

- Och i jeszcze jedno. Za tydzień jest bal. Dart podszkoli cie w tańcu, a Linette wybierze ci kreację. No to zmykaj już. – powiedział tata.

      Wyszłam na korytarz i nie czekając na chłopaka pospieszyłam do swojego pokoju. 

Sukienka istotnie leżała na łóżku.

Zanim ją włożyłam odświeżyłam się nieco. Zostało mi jeszcze ponad pół godziny, więc usiadłam na łóżku i wzięłam do ręki moją ulubiona książkę. Nie minęła minuta, gdy usłyszałam pukanie do drzwi.

- Proszę. – powiedziałam. Drzwi najpierw lekko się uchyliły, a potem ukazała się w nich cała postać Darta. No nie. Znowu on. – pomyślałam. – Dlaczego nie dadzą mi choć chwili spokoju?

- Nie przeszkadzam ci? –zapytał.

- Nie, skądże. – skłamałam. Zaczynali mnie denerwować. I on i mój ojciec. Zachowywali się jakbym była dzieckiem, jakbym nic nie umiała, ani nic nie wiedziała. Co prawda, to prawda, nie wiedziałam za wiele, ale to tylko i wyłącznie ich wina. Próbowałam na wszystkie sposoby się czegoś dowiedzieć, ale to nie skutkowało. Obydwoje milczeli jak groby. Dart musiał zauważyć moją minę, a nie wyrażała ona niczego dobrego, bo zapytał:

- Wszystko w porządku?

- Jak najlepszym. – syknęłam.

- O co ci znowu chodzi? Odkąd wróciliśmy do zamku jesteś jakaś wściekła. – No patrzcie. Zauważył.

- Nie jestem wściekła, tylko zmęczona…

- Przecież ty nic dzisiaj nie zrobiłaś.- przerwał mi.

- Zmęczona waszym ciągłym milczeniem, zmęczona ciągłym traktowaniem mnie jak dziecka. Może i jestem tu dopiero dwa dni, ale to nie znaczy, ze nic nie umiem. – Spojrzałam na chłopaka. Na jego twarzy malowało się zdziwienie.

-Może i masz rację. – powiedział. – Ale nie mogę ci wszystkiego od razu powiedzieć. To przyrzekałem.

- No skoro tak mówisz. – uśmiechnęłam się do niego na znak, że już się nie gniewam. – Więc od czego zaczynamy? Teleportacja czy wasze dziwne komunikowanie się ?

- O nie, to potem. Teraz czeka cię lekcja tańca.

- Ech, to łatwe.

- Uwierz, że znacznie trudniejsze niż ci się wydaje. – powiedział i złapał mnie za rękę gdzieś prowadząc.

___________

Postanowiłam dodac rozdział trochę wcześniej. Długi weekend to więcej czasu i jakoś tak mi się udało napisać. 

Mi się podoba, mam nadzieję, że wam tez.

Liczę na wasze szczere opinie. 

Do następnego.