Rozdział XXII

Nie spodziewałam się tego, że biblioteka pałacowa będzie jeszcze większa i jeszcze piękniejsza niż ta, w której do tej pory byłam. Ściany pokrywały białe regały, na których poustawiane były książki. Jedne miały skórzane okładki, inne pożółkłe kartki, inne były całkiem nowe i praktycznie nieużywane. Znalazły się też takie, które wyglądały, tak jakby miały się za chwilę rozlecieć. Pomiędzy regałami znajdowały się okna, jedyne źródło światła. Podłoga była śliska i wypolerowana tak, że aż błyszczała. Sufit pokrywały liczne malowidła. Rozpoznałam na nich kilka scen biblijnych. Czyżby ci tutaj też wierzyli w Boga? Nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Ale może warto by było zapytać. Tak pochłonięta tym wszystkim, nie zauważyłam stojącej obok mnie kobiety. Była w średnim wieku. Miała może czterdzieści lat. Nie miałam pojęcia.

 - Sto lat. Mam sto lat. – powiedziała nagle. Skąd wiedziała, że o tym akurat myślę?

 - Och. No tak. Zapomniałam, że tutaj inaczej liczycie czas. – posłałam jej delikatny uśmiech.

Jej włosy miały kolor głębokiej czerni, a oczy bursztynowy odcień. Wyglądała niesamowicie w swojej sięgającej ziemi, ciemnozielonej sukni z szerokimi rękawami.

 - Jestem Aurora. Opiekuję się zamkową biblioteką, co już pewnie wiesz. – przedstawiła się.

- Miło mi. Jestem Arseja. – powiedziałam tylko dla formalności. Na pewno wszyscy wiedzieli kim jestem. – Mam pytanie do pani. – dodałam.

- Mów mi po imieniu. Czuję się stara, gdy wszyscy mówią mi pani. – uśmiechnęła się. – Ach, zapomniałam. Twoje pytanie. Słucham.

- Skąd wiedziałaś, że akurat zastanawiam się ile masz lat?

- Na pewno chcesz wiedzieć? – zaczęłam się niepokoić.

- Tak. Mów.

- No więc. Powiedziano ci, że masz niezwykłą zdolność. Potrafisz czytać w myślach. – przerwała na chwilę – Nie jesteś jedyna. – Co proszę? Czy ten świat opiera się tylko na kłamstwie?

- Jak to? – zapytałam w miarę spokojnie.

- Ja też to potrafię.

- To … dlaczego powiedziano mi, że jestem pierwszą, która ma tę zdolność?

- Ponieważ nikt nie wiedział o mnie. Nie powiedziałam im, bo myślałam, że to coś złego. Wstydziłam się. W żadnych księgach, a uwierz przestudiowałam ich tysiące, nie pojawiło się to wcześniej. Nie chciałam by wzięto mnie za jakąś dziwaczkę. Dlatego zataiłam ten dar dla siebie.

            Nastąpiła chwila ciszy. Dość długa jak na chwilę. Nie wiedziałam co mam powiedzieć. Aurora pewnie też nie. Jak to w ogóle możliwe, że nikt tego nie zauważył?

- Ale są też tego dobre strony. – powiedziała nagle bibliotekarka. Tak, ciekawe jakie? Co może być dobrego w czytaniu myśli innych? Ktoś mógłby powiedzieć, że to fajne i bardzo praktyczne: wiedzieć, co ludzie o tobie myślą. Ale nie dla mnie. Zapewne Jagoda powiedziałaby, że mogłabym pracować w jakiejś tajnej agencji czy czymś takim. Już sobie wyobrażam co by powiedziała: „Siedziałabyś w głowie terrorystów i odkrywała ich tajne plany. Nikt by cię nie przechytrzył.” Ale ja tego nie chciałam. Chciałam po prostu wrócić do mojego świata, do normalności. Być zwyczajną Honoratą Julią, bez obowiązków księżniczki i odpowiedzialności za bezpieczeństwo tylu osób.

- Jakie dobre strony? – zapytałam bez cienia entuzjazmu.

- Po pierwsze: jeśli nauczysz się kontrolować swój dar…

- Jeśli. – prawie to wykrzyczałam.

- Spokojnie. Pomogę ci. Przez te wszystkie lata co nieco się nauczyłam.

- No dobra. Więc jeśli nauczę się tego, to co?

- Może łatwiej będzie ci pokonać Zło. – powiedziała, a ja myślałam, że pęknę ze śmiechu.

- Że … j-jak?

- Wybacz księżniczko, ale to nie jest śmieszne. – powiedziała oburzona.

- Nie jest śmieszne? Z mojego punktu widzenia wszystko to jest jedno wielkie wariatkowo. Nie obraź się, ale jeślibym komuś opowiedziała o Fiortalandzie i o wszystkim co się tutaj dzieje wylądowałabym w psychiatryku.

- Rozumiem, że jest ci ciężko, ale może spróbuj się postawić na naszym miejscu. Żyjemy sobie spokojnie, aż pewnego dnia Król oznajmia nam, że przybędzie jego niczego nieświadoma córka, która ma pokonać Lorda Fino. Wyobraź sobie jakie to dla nas musi być śmieszne. Pierwsza reakcja na tą wiadomość, to „Przecież ona nic nie wie, nic nie umie. Jak ma pokonać Lorda?” Ale musieliśmy ci zaufać, bo tak chciał Król. A on wie, co robi. Więc proszę cię o to samo. O zaufanie. – widząc moją niepewność, dodała - My też nie wiemy na czym stoimy. Może nie powinniśmy ci ufać? Nie wiemy kim jesteś, ani jaka jesteś? Może gdy przyjdzie co do czego, uciekniesz albo zdradzisz nas?

- Dobra. Wystarczy. – powiedziałam rozgniewana. Jak ona śmie?

- Sama widzisz, że to nie jest przyjemne.

- Koniec. Rozpocznijmy wreszcie ta lekcję, bo mój ojciec się wścieknie, kiedy się dowie, że zamiast się uczyć wszystko przegadałam. – zdobyłam się na uśmiech, który chyba jako pierwszy moim życiu, nie był szczery.

_________________

Tak strasznie przepraszam. Znów mi się nie udało.

Niestety następny tez będzie gdzieś za miesiąc. Ferie mam w ostatniej turze.
Mam nadzieję, że wam się podoba. Liczę na szczere opinie w komentarzach.
PS. Jak wam sie podoba nowy szablon?