Rozdział I

Witajcie!  Przed wami pierwszy rozdział mojego opowiadania. To nie pierwsza próba napisania czegoś co spodoba się innym, ale mam nadzieję że "Ognistowłosa" przypadnie wam do gustu. 

Komentujcie i wyrażajcie swoje szczere opinie.

Miłego czytania. ;)

 ___________________________________

 

            Witajcie! Jestem Honorata. Honorata Julia. Honorata to dziwne imię. Mama mi je dała, bo tacie się podobało. Ale potem rodzice się rozeszli i już nie było tak fajnie. Może dlatego nie lubię tego imienia. Właściwie to nie wiem dlaczego tata odszedł. Nigdy o to nie pytałam. Mamie też jest ciężko. Nawet bardziej niż mi. Ja taty prawie nie znałam. Opuścił nas, gdy miałam cztery lata. Mama bardzo go kochała, a poza tym tyle razem przeszli. Zwiedzili chyba z poł świata: Chiny, Japonię, Australię, Indie, Egipt, Maroko, Meksyk, Peru, Argentynę, Chile i Brazylię, USA, Kanadę, Wielka Brytanię, Francję, Hiszpanię i kilka wysp. Naprawdę nie wiem kiedy znaleźli na to czas.

             Czasami sobie myślę, że mama wyszła za tatę tylko dla pieniędzy, ale zaraz te myśli są wypierane przez inne: że przecież to nieprawda, że rodzice bardzo się kochali, itd. Dla wszystkich z rodziny oczywiste jest to drugie, ale ja czasem mam wątpliwości. No bo kto wie.

 W szkole też nie jest mi łatwo. Przez to imię jestem pośmiewiskiem. Dosłownie. Każdy coś wymyśli do Honorata. Nawet nowi. Już się o tym przekonałam.

             Zapytacie: dlaczego nie zmieniłam szkoły?  No cóż… . Myślałam o tym, a nawet próbowałam w tej sprawie znaleźć poparcie u mamy, ale ona tylko egoistycznie odpowiedziała, że aby przestali mi dokuczać musiałybyśmy się przeprowadzać do innego miasta, a ona już znalazła idealna pracę. I zostałam.

             Wiecie najbardziej mnie wkurza pewien chłopak.  Facet strasznie mi się podoba. Jestem w nim zakochana od samego początku. Tylko że on nawet nie zamierza na mnie zwrócić uwagi, bo jest w szkolnej elicie, a ja? – Nawet nie warto wspominać. Żyję tylko dzięki moim przyjaciółkom: Jagodzie i Paulinie.

             W rodzinie jest podobnie jak w szkole. Czasem czuję się jak Kopciuszek. Tylko że ona miała macochę i dwie przyrodnie siostry, a ja mamę, która mnie kocha, ale jest wiecznie zapracowana, więc w domu rządzi ojczym, który rzecz jasna mnie nie cierpi. Wiele razy próbowałam znaleźć  z nim wspólny język, ale on najwyraźniej nie mam na to ochoty. Szkoda. Bo według mnie to dobrze kiedy rodzina jest zgrana.

             Ale oprócz ojczyma mam jeszcze brata – bratnią duszę – który zawsze mnie wspiera i broni (ale tylko w domu, w szkole już nie może bo jest ode mnie cztery lata starszy), i przyrodnią siostrę starszą o rok. Kamila wciąż próbuje umówić się z Jackiem. Tyle że on ma już dziewczynę i nie zamierza jej zostawić dla kogoś takiego jak Kamila. Ja w zupełności go popieram. Kamila potrafi być miła tylko wtedy, gdy czegoś chce.

             Moja przyrodnia siostra również należy do szkolnej elity. Mało tego jest ich przywódczynią. I ma najwspanialszego chłopaka pod słońcem. Nie rozumiem jak może chcieć go tak po porostu zostawić. ,,Bo taki mam kaprys” - zawsze powtarza.

             Chociaż może dla niej ten chłopak nie jest taki cudowny. Bo wiecie jest nim Artur. A to w końcu ja się w nim kocham od pierwszej klasy. Kamila zapewne chodzi z nim tylko dla szpanu (bo to najprzystojniejszy chłopak w szkole i ma najlepszą opinię wśród popularnych). Ale ja już nie raz widziałam jak się kłócą po kątach. Wiec dlatego myślę ze może mam jakieś szanse u Artura. No wiecie nadzieja umiera ostatnia.