Rozdział XXV

Leżałam na jakimś łóżku. Spróbowałam otworzyć oczy, ale powieki odmówiły mi posłuszeństwa. Słyszałam jakieś głosy, jednak wszystko było takie przytłumione. Poza tym szumiało mi w uszach.

            - Dlaczego to zrobiłeś? Odbiło ci?! –zapytał jeden z głosów.

            - Musiałem. – powiedział drugi. Byłam pewna, że należy do mojego ojca.

            - Musiałeś?! Mogłeś ją zabić! – krzyknął ten pierwszy. Wydawało mi się, ze to Dart.

            - Nie mógł jej zabić takim uderzeniem. – wtrącił trzeci głos - Co najwyżej ogłuszyć na kilka dni.

            - Wszystko jedno. Ale jaki ojciec tak traktuje własne dzieci? – powiedział już spokojniej Dart. Dobre pytanie. Też bym je zadała, gdybym mogła.

            - Nie rozumiesz. – westchną król – Musiałem bo… - reszty już nie usłyszałam. Chociaż bardzo chciałam powstrzymać nachodzącą mnie słabość, nie potrafiłam.

Znów pojawiła się ciemność.

            Obudziły mnie promienie słońca wpadające przez wielkie okna. Ile czasu minęło od tamtego zdarzenia? Co ojciec powiedział Dartowi? Kim była ta trzecia osoba? Po co się tam wszyscy zebrali? Nie miałam pojęcia. Za dużo było tych pytań.

            Czym zasłużyłam sobie na takie traktowanie? To prawda, nie powinnam była się z nim kłócić, ale skąd mogłam wiedzieć, że tak wybuchnie. Przecież nie powiedziałam nic złego. To było tylko kilka pytań i sama prawda. Co go tak zdenerwowało? A może jest jakimś sadystą i tylko czekał na okazję, żeby mi dowalić?

            Spróbowałam otworzyć oczy. Tym razem poszło już całkiem łatwo.

            Byłam w swoim pokoju. Podniosłam głowę, ale natychmiast ją opuściłam. Ból był nie do zniesienia. Syknęłam cicho, ale to wystarczyło by obudzić Darta, którego wcześniej nie zauważyłam.

            - Nie podnoś się. Leż spokojnie. – powiedział miękko.

            - Co się właściwie stało? – zapytałam

            - Zostałaś uderzona… hm… magiczna kulą. – powiedział. A ja nagle sobie wszystko przypomniałam. Kłótnia z królem. Uśmiechający się Dart. Ból. Upadek. Tamte głosy. Ojca mówiącego, że musiał. I ciemność. Gęstą, wszechogarniającą ciemność.

            - Co ty tu właściwie robisz? – zapytałam szorstko. Nie chciałam żeby tu był. Nie po tamtym.

            - Siedzę – powiedział bardzo szybko i mówił dalej - Cieszymy się, że się obudziłaś. Martwiliśmy się o ciebie. Ja się martwiłem.

            - Jak śmiesz kłamać mi w żywe oczy?! – zapytałam gniewnie. Usiadłam, nie zważając na ból.

            - Nie mam pojęcia o czym mówisz. – Nie wierzyłam w ani jedno słowo. Chyba nie sądził, że jestem aż tak naiwna.

            - O czym mówię?! Wcale się o mnie nie martwiliście. – wyrzucałam z siebie wszystko co mnie dręczyło. Przypomniałam sobie ten trzeci głos, który słyszałam: Nie mógł jej zabić takim uderzeniem. Co najwyżej ogłuszyć na kilka dni. - Na rękę wam było, że jestem nieprzytomna. Wszystko wam jedno, co czuję. Nikogo z was to nie obchodzi!

            - Ale…- przerwał mi. Nie dałam mu skończyć.

            - Daj mi dokończyć. Myślałam, że chociaż w tym świecie będę mogła znaleźć przyjaciół, że będę mogła zacząć wszystko od początku, ale najwyraźniej się myliłam. Wszyscy jesteście tacy sami.

            - Możesz mi łaskawie wyjaśnić o co ci chodzi? – on też się już odrobinę zdenerwował.

            - Śmiałeś się wtedy. Bawiło cię to. – Usłyszałam swoje słowa.

            - Ach, to. – Wyraźnie mu ulżyło. – Mogę ci to wyjaśnić.

            - Doprawdy?

            - Tak. To była zasłona magiczna. Ona… hm… ona przekształca uczucia. Jeśli po jednej stronie ktoś jest smutny, ta druga osoba – w tym wypadku ty – widzi go uśmiechniętego. Jeśli bym był zadowolony z tego co widzę, ty byś widziała, że płaczę.

            - Nie wierzę ci! Co jeszcze wymyślisz żeby…

            - Przestań. Nie zmyślam. Musisz mi uwierzyć. Nie miałem pojęcia, że może to zrobić. Przecież jesteś jego córką. Powinien chcieć dla ciebie jak najlepiej, a nie na odwrót. – powiedział spokojnie.

            „Może on ma rację?” – pomyślałam. Po co ja się w ogóle kłócę? Jestem księżniczką. A księżniczki powinny umieć zachować spokój. Tylko, że ja się różnię od nich wszystkich, bo ja w przeciwieństwie do takiej na przykład Aurory czy Arielki nie byłam nią od zawsze i nie byłam tez w żadnej bajce. To się działo naprawdę. Niestety.

            Z jednej strony tak bardzo chciałabym wrócić do domu i zapomnieć o wszystkim czego się dowiedziałam tutaj. Nigdy nie chciałam być jakąś bohaterką ani nikim takim.

            Ale z drugiej strony gdyby nie to, nie poznałabym ani ojca ani Darta ani Aurory ani Kaslara ani Linette ani tego chłopaka w archiwum. Nikogo z tych ludzi, którzy teraz byli dla mnie wszystkim. Nie byłabym mądrzejsza o te wszystkie doświadczenia. Nigdy nie dowiedziałabym się o istnieniu magii i innych światów.

            - Może masz racje. – powiedziałam po namyśle – W końcu jesteś tu o wiele dłużej niż ja.

            - Czyli zgoda między nami? – zapytał, a ja się zarumieniłam, bo to „między nami” zabrzmiało tak jakoś dziwnie. Pochyliłam głowę mając nadzieję, że zdążę to ukryć, ale najwyraźniej było już za późno.

            - Nie za gorąco ci pod tymi pierzynami? – zapytał z uśmiechem. Pokręciłam głową. – A co z poprzednim pytaniem? – Uśmiechnął się jeszcze szarzej.

            - Tak. – powiedziałam.

            - Cieszę się, że już nie jesteś zła. Miło patrzeć jak się uśmiechasz.

            - Hm… a co ja mam na to powiedzieć? – zapytałam. Lubiłam z nim rozmawiać. Lubiłam kiedy jest przy mnie. Długo nie mogłam się do tego przyznać, ale to już nie miało znaczenia. Wpadłam po uszy.

            - Nic. – Dart przywrócił mnie do rzeczywistości. – Ale ja mam ci do powiedzenia coś ważnego.

            - Słucham. – uśmiechnęłam się.

            - Wiem, że znamy się dopiero tydzień i właściwie niewiele o sobie wiemy, i że może nie czujesz tego samego co ja, ale nie chcę tego już dłużej ukrywać. – zrobił krótką pauzę. - Zakochałem się w tobie Honorato Julio Arsejo.

Przepraszam, przepraszam, przepraszam. Wiem ze rozdział powinien pojawić się już dawno temu, ale jak miałam czas, to nie miałam weny, a jak była wena, to nie było czasu, a jak było i to i to, to byłam tak padnięta, ze nie dałam razy nic napisać.
No ale rozdział już jest i mam nadzieje, ze się wam podoba.

Byłoby mi bardzo milo gdyby wszyscy którzy przeczytali rozdział, go skomentowali.