Rozdział XXIX

muzyka

- Chyba nie dam rady tego zrobić – usłyszałam głos Darta.

- Nie zamierzasz się teraz wycofać, prawda? – powiedział ktoś inny.

Po dłuższej chwili chłopak odpowiedział:

- Nieeee, ale…

- O, daj spokój. On cię okłamał. Nie możesz mu puścić tego płazem. – Chwila moment, ja znam ten głos. Tylko skąd?

- Masz rację. Nie odpuszczę mu.

- Więc jak idzie?

- Arseja już się we mnie zakochała, owinąłem ją sobie wokół palca. Spokojna głowa, cokolwiek powiem, ona to zrobi. – Słucham? Musiałam zobaczyć czy to na pewno on. Otworzyłam przejście i moim oczom ukazały się dwie osoby. Dart był zwrócony do mnie przodem, ale nie widział mnie, bo zasłaniała mu ta druga osoba. Nie wiedziałam, kto to jest, ale przekonanie, że ją znam, nie opuszczało mnie.

- Doskonale. – Zaśmiał się mężczyzna. – Spotkajmy się tutaj o północy – powiedział, wyminął chłopaka i poszedł w drugą stronę. Chciałam się odwrócić, ale było już za późno.

Zobaczył mnie.

W jego oczach spostrzegłam ból i strach. Nie uwierzyłam w to, już nigdy mu nie uwierzę.

Chciałam płakać, krzyczeć, ale nie mogłam. Wewnątrz czułam tylko pustkę, jakby ktoś wyjął ze mnie wszystkie wnętrzności, i ból, ogromny ból, jakby ktoś wyrywał mi serce.

Odwróciłam się.

Dlaczego akurat teraz? Teraz, kiedy muszę być silna i pewna siebie, teraz, kiedy mam udawać ciepłe uczucia do ojca? Wiedziałam, że nie dam rady tego zrobić, bez wsparcia Darta. A teraz co? Jak mam udawać, ze wszystko jest w porządku?

Szłam powoli w stronę Sali Balowej. Została niecała godzina, żebym mogła się uspokoić i znaleźć nowe siły.

Nie dam rady – szeptał mi jakiś wewnętrzny głos.

Dasz radę. – Miałam już dość tych wewnętrznych bitw. – To tylko jedna noc. Nie myśl o tym.

Starałam się skupić na czymś innym. Rozglądałam się po korytarzach. Do tej pory nie zwracałam uwagi na takie banały, bo zawsze miałam jakiś cel, ale teraz, kiedy wszystko straciło sens, zaczęłam się przyglądać każdemu szczegółowi. Zauważyłam, że ten korytarz był dużo szerszy niż inne, ściany miały ciemnoczerwony kolor, a co kilka metrów pojawiały się wnęki z obu stron okolone białymi kolumnami. W każdym z tych małych pomieszczeń było duże okno przesłonięte bordową zasłoną, spiętą z jednej strony złotą spinką w kształcie półksiężyca. Pod oknem stała marmurowa ławeczka nakryta czerwoną narzutą, na której leżały złote poduszki.

Wyjrzałam przez okno. Słońce zaczęło już zachodzić, na niebie pojawiła się piękna różowo – pomarańczowa łuna. Chciałabym móc pójść w takie miejsce i niczym się już nie przejmować.

- Księżniczko? – usłyszałam za sobą dobrze znany mi głos.

- Tak?

- Wszystko w porządku? – zapytał Ramalan.

- Tak – skłamałam. Nie chciałam, żeby zadawał mi niepotrzebne pytania. – O co chodzi?

- Jak wiesz księżniczko, mówią na mnie przepowiadacz. A to dlatego, że potrafię zobaczyć rzeczy które niedługo się zdarzą, bądź dzieją sie w danym momencie, ale w innym miejscu. Tak oto dzisiaj zobaczyłem jak Lord Fino przechodził do naszego świata przez portal ze świata ludzi. Oczywiście spodziewaliśmy się, że będzie się ukrywał, ale nie, że akurat tam. Chciałem cię więc prosić o wyjątkową ostrożność. Skoro dotarł już do Fiortlandu, zapewne dowiedział się  także o Balu. Może się na nim pojawić, także bądź bardzo ostrożna.

- Dobrze, będę uważać – powiedziałam.

- Powodzenia na balu. Wierzę w Ciebie, księżniczko. – Gdybym tylko ja mogła tak w siebie wierzyć. Uśmiechnęłam się smutno.

A więc ten, na którego wszyscy czekali był już na miejscu. To teraz się zacznie – pomyślałam sobie. Może nie przybędzie dzisiaj. Może nie będę się musiała martwic jeszcze o niego. Mimo tych nadziei byłam pewna, że przyjdzie na bal. Czarne charaktery już tak mają, zawsze wybierają ten najlepszy moment. Czytałam zbyt wiele książek by o tym nie wiedzieć, a miejsce, w którym teraz byłam, było zupełnie jak one.

Odeszłam od okna, chociaż chętnie zostałabym tam dłużej, i ruszyłam dalej korytarzem do Sali Balowej.

Byłam na miejscu dziesięć minut przed czasem. Król już czekał.

- Dobrze, że już jesteś. Powiem ci, co dokładnie masz robić. – Wsłuchałam się w jego instrukcje. Już nie przerażał mnie Bal i ogrom ludzi, którzy na niego przybędą. Przerażała mnie perspektywa spotkania Lorda Fino i granie na zwłokę w relacjach z Dartem. Cieszyłam się, że wszystko to rozpocznie się już za chwilę i będę mogła zatracić się w obowiązkach gospodyni.

Tuż przed otworzeniem wrót, na salę wszedł Dart ubrany w czarny garnitur. Z butonierki wystawała mu mała róża w kolorze identycznym jak moja suknia. Uśmiechał się od ucha do ucha, ale gdy mnie zobaczył mina mu zrzedła na chwilę, by następnie z powrotem się rozpromienić. Stanął obok mnie i razem z nami czekał na gości. Nie powiedział ani słowa wyjaśnienia i dobrze zrobił. Zapewne się domyślił, że nie będę chciała słuchać, skoro wszystko słyszałam. Żadne słowa nie usprawiedliwią, tego co zrobił.

Pojawili się pierwsi goście. Ojciec witał każdego z nich i przedstawiał ich mnie. Starałam się zapamiętać kto jest kim, tak jak mi przykazał. Dart cały czas uśmiechał się do nich i do mnie, próbowałam robić to samo.

Stoły ustawiono pod ścianami naprzeciwko siebie. Były zastawione po brzegi. Pod oknem na podeście, swoje instrumenty rozłożyła orkiestra. Sala została przystrojona czerwonym i złotym materiałem. Na stolikach stały wazony z czerwonymi różami.

Kiedy weszliśmy, wszyscy wstali. Podeszliśmy do małego stolika, który został ustawiony na środku pod jedną z ścian. Różnił się od pozostałych. Był przykryty bordowym obrusem, a róże w wazonach były złote. Stały przy nim tylko trzy krzesła. Król usiadł na środkowym, a ja i Dart po obu jego stronach. Cieszyłam się, że nie musiałam siadać między nimi. Ojciec nakazał wszystkim usiąść i przez główne wrota weszła służba ze srebrnymi talerzami. Ustawili się za gośćmi: po jednym za każdym i jak na jakiś znak położyli je przed nimi, a później odeszli. Do nas podeszli inni i zrobili to samo. Król zaczął jeść, a my wszyscy za nim.

Byłam pod wrażeniem obsługi. Wszystko robili tak równo, jakby przed tym ćwiczyli co najmniej z miesiąc. I tej kultury ludzi. Nie tknęli posiłku zanim Król tego nie zrobił.

Powtórzyło się to jeszcze dwa razy. Przyniesiono drugie danie oraz deser. Zaraz po tym Król wstał. Wszyscy zrobiliśmy to samo. Nie znałam aż tak dobrze obyczajów w tym kraju, więc robiłam to, co inni.

- Dziękuję wam, za to że przyszliście. – Król uśmiechnął się do zgromadzonych. – Chciałbym wznieść toast za naszą księżniczkę. Dziękuję Arsejo, że zgodziłaś się nam pomóc. Wszyscy jesteśmy ci dozgonnie wdzięczni. – Uniósł do góry kieliszek z niebieskim płynem. W Fiortlandzie toasty wznoszono specjalnym napojem. Nie był to alkohol, tylko jakiś sok z dodatkiem nieznanych mi rzadkich kwiatów. – Za zdrowie naszej księżniczki. – Goście unieśli swoje kieliszki i wysunęli je jak najbardziej do przodu, a później wszyscy wypiliśmy ich zawartość.

- A teraz poproszę księżniczkę i Darta o pierwszy taniec. – Nie wierzę, że to powiedział. Zniosłam wszystkie te hipokryzje jak to jest mi wdzięczny i jak bardzo mnie kocha, ale tego mam dość. Nic nie mówił o żadnym pierwszym tańcu. Wolałabym już z nim zatańczyć. On przynajmniej nie udawał. Od początku był nieuprzejmy i wredny. Co innego Dart. A teraz będę się musiała zdobyć na tyle odwagi i siły, żeby z nim tańczyć.

Wstał i podszedł do mnie aby mi odsunąć krzesło. Patrzcie państwo jaki dżentelmen. Podał mi rękę i poprowadził na środek parkietu. Zabrzmiały pierwsze nuty, a ja starałam się skupić tylko na tańcu. Powoli, tak jak na próbach, zaczynałam się wczuwać w muzykę, wykonywałam kolejne kroki i figury. Nie patrzyłam na to, co robi Dart. Nie mogłam. Gdybym to zrobiła, pewnie już bym się pomyliła. Starałam się zająć myśli czymś innym.

- Wiem, że wszystko słyszałaś – odezwał się chłopak. – Nie oczekuję, że zrozumiesz ani tym bardziej mi wybaczysz, ale chciałbym ci to wytłumaczyć.

Podczas tańca musiałam cały czas patrzeć partnerowi w oczy, dlatego dużo kosztowało mnie, żeby teraz nie odwrócić wzroku.

- Nie chcę słuchać twoich wyjaśnień – powiedziałam ostro, ale niezbyt głośno, żeby nikt inny mnie nie usłyszał. – Załatwmy ten bal i będzie po wszystkim.

Z chwilą, gdy wypowiadałam te słowa, uświadomiłam sobie, że nie będzie po wszystkim. Nie tak to ma się zakończyć. Przypomniałam sobie ten dzień, gdy poszliśmy do lasu i to, co tam zobaczyłam. Osobno słabi, razem niepokonani, głosił napis. Przeznaczeni sobie od chwili narodzin. Nie mogliśmy zmienić przeznaczenia. Wszystko jest w ich rękach. Musimy to zrobić razem. Musimy razem pokonać Lorda Fino. Nie dam sobie rady bez Darta, a on nic nie zdziała beze mnie. 

Tym razem rozdział krótszy i przepraszam, że dopiero teraz, ale wiadomo, wakacje: a to gdzieś pojechałam, a to ktoś do mnie przyjechał. :)

Kolejny rozdział za trzy, cztery tygodnie.

Jeśli jeszcze u kogoś z czymś zalegam, to przypominajcie. :)

Liczę na szczere opinie. Jeśli zauważycie jakieś błędy, to piszcie. :)