Przejdź do głównej zawartości

Rozdział IV



Czas na rozdział czwarty. Jest troszkę krótki, ale mam nadzieję, że to nie problem. 

Miłej lektury.
________________________________________


Już jutro poniedziałek. Nawet nie wiecie jak nie chce mi się iść do szkoły. Może gdyby to był normalny weekend. Ale to była majówka. Pięć dni wolnego. Każdemu by się nie chciało.
            Rano poszłam do kościoła. Zawsze chodzimy na rano. Jak to mówi Jacek: ,, potem masz już z głowy i możesz sobie zaplanować resztę dnia”. Ma rację. Wracając poszliśmy na lody. Miało być tak rodzinnie i w ogóle. Ale raczej nie wyszło. Może gdyby nie było Kamili. Już nawet ojczym mi nie przeszkadza. Nie bardzo lubię te nasze ,,rodzinne’’ spotkania. Zawsze mam nadzieję, że będzie inaczej niż zawsze, ale przecież nie może być inaczej, bo jest Kamila. Przyrodnia siostrunia zawsze musi wszystko popsuć. Wiecie, nawet ojczym stara się być dla mnie miły chociaż - jak wspomniałam na początku - niespecjalnie mnie lubi. Ale Kamila to już inna bajka. Nie będę się zniżać do jej poziomu i powtarzać jej wyzwisk, i złośliwości. Mogę tylko z dumą powiedzieć, że mam wspaniałego brata. Tak jej nagadał, że aż miała łzy w oczach. Wiem, że nie powinnam się cieszyć czyimś cierpieniem, ale to nie ktoś tylko Kamila. Dlaczego ona może, a ja nie? Racja. To jest banalne pytanie. Ja nie potrafię być tak podła, żeby kogoś doprowadzić do łez. Ale Jacek mówi że to kwestia czasu. Podobno on kiedyś się wszystkiego bał (nawet owiec), a teraz? No proszę! Nawet z Kamą sobie poradził.
            Swoja drogą ciekawe jaką szkołę życia musiał przejść. Bo Kamilę wcale nie tak łatwo pokonać. Myślicie, że nie próbowałam? Oczywiście, że tak. Ale potem zawsze było na mnie. Kama robiła słodziutką minkę, a ojczym zawsze jej wierzył. W końcu to jego córeczka. Kiedyś o mały włos mama jej uwierzyła. To znaczy uwierzyła. Ale podsłuchała rozmowę Kamili z koleżanką. I teraz już nie daje się nabrać. Cieszę się, że moja mama jest taka… no wiecie. Nie da jej się oczu zamydlić.
            Muszę wziąć się za lekcje. Do końca roku szkolnego jeszcze półtora miesiąca ciężkiej pracy. Najcięższe w całym roku, bo trzeba sobie oceny poprawić. Więc już nic nie piszę, tylko biorę się do pracy. O KURCZĘ! Mam jutro dyktando z polskiego. NIEDOBRZE.

Komentarze

  1. Unknown4 lipca 2013 16:13

    No ja już po prostu nie wiem co pisać. Niby taka zwykła, a na dodatek krótka część, a po prostu chcę od razu przeczytać ciąg dalszy. Dziękuję Ci, że piszesz te imaginy *.*

    OdpowiedzUsuń
  2. Rea4 lipca 2013 16:30

    Cieszę się, że ci się podoba.

    OdpowiedzUsuń
  3. Unknown4 lipca 2013 17:27

    Jak można się bać owiec? Ok, każdy ma swoje dziwactwa, ale...
    Paula, księżniczko własnej bajki, kolejna świetna część.

    OdpowiedzUsuń
  4. Angie :)30 grudnia 2013 11:50

    No tak, troszkę krótkawy :). No ale na szczęście dla mnie kolejny rozdział już napisany, więc jest spoko :)

    OdpowiedzUsuń
  5. Mroczna8 sierpnia 2014 19:03

    No, rozdział krótki. Krótszy niż poprzednie, które też były krótkie. Nie wiem, co napisać, bo to dopiero początek historii i dopiero wprowadzasz nas w ten świat, więc powiem tylko, że mi się podoba i idę czytać dalej.

    OdpowiedzUsuń
  6. kamulak21 sierpnia 2014 20:42

    Rozdział wyjątkowo krótki, ale fajny. ;)
    Już mam pewność, że lubię Kamilę. ;D Jest zła (mam nadzieję) i dobrze. ;)
    Co tu jeszcze mam komentować? Idę dalej. ;)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Rozdział XXVIII

muzyka do rozdziału Do balu został jeden dzień. Teoretycznie powinnam się stresować, bo nigdy na czymś takim nie byłam i właściwie nie wiem czego ode mnie oczekują, ale nic takiego wtedy nie czułam. Miałam raczej przeczucie, że zdarzy się coś poważnego, coś, co mnie odmieni. Postanowiłam się tym nie przejmować i wmówiłam sobie, że to tylko moje wymysły. Dzień zapowiadał się nie najlepiej: na niebie zbierały się ciemne chmury, a słońce wyglądało, jakby za wszelką cenę chciało zza nich wyjrzeć. Nie widziałam jeszcze takiej pogody w Fiortlandzie. Mimowolnie zaczęłam się martwić. Ale przecież nie ma czym – powiedziałam sobie. Jesteś tu trochę ponad tydzień. Mimo wszystko niewiele jeszcze wiesz o tym świcie. Jednak coś mi mówiło, że to jest zapowiedź czegoś, co się niedługo wydarzy, czegoś niedobrego. Zapukałam do drzwi gabinetu króla. Nawet w myślach nie chciałam nazywać go ojcem. Mimo iż Dart mówił o jakiś motywach, które nim kierowały, nie miałam najmniejszego zamiaru...
21 komentarzy
Czytaj więcej

Rozdział XXVI

            - Naprawdę? – Tak, wiem, że to najgłupsze pytanie jakie mogłam zadać, ale w tamtej chwili byłam taka szczęśliwa, że nie myślałam, co mówię.             - Tak, naprawdę. – On się chyba tym nie przejmował. – Wiem, że może trudno ci w to uwierzyć, bo tak jak mówiłem wcześniej znamy się dopiero tydzień i wiem, że… - Ale ja już nie chciałam słuchać, co on wie. Chciałam się tylko cieszyć tą chwilą, więc zrobiłam jedyne co przyszło mi do głowy i co mogło przedłużyć ten magiczny moment – pocałowałam go. Nie wahał się ani chwili, odwzajemnił mój pocałunek. W tamtej chwili byłam najszczęśliwszą dziewczyna na świcie. Chciałam żeby tak pozostało na zawsze. Tylko ja i on. Ale nic nie trwa wiecznie.             Ktoś zapukał do drzwi. Oderwaliśmy się od siebie jak oparzeni. - Świetne wyczucie czasu, Wasza Wysokość. – Nie mogłam się powstrzym...
20 komentarzy
Czytaj więcej

Rozdział XXVII

- Cześć, księżniczko. Cieszę się, że przyszłaś – Powitał mnie Kaslar. - A miałam wybór? – Uśmiechnęłam się. - Raczej nie. - To co dziś będziemy robić? –zapytałam zaciekawiona. Miałam nadzieję, że już nie będzie mi robił wykładów, których nie sposób zapamiętać. - Eliksir leczniczy na magiczne oparzenia – powiedział, a ja mimowolnie odrobinę uniosłam kąciki ust. Przypomniało mi się jak na chemii robiliśmy różne dziwne eksperymenty, a mi nic nie wychodziło. Mam do tego taki talent jak do gotowania. Nawet wodę potrafię przypalić. Nie chciałam mówić tego Kaslarowi, ale wiedziałam, że nic z tego nie będzie, a już na pewno nie eliksir leczniczy. - Co cię tak bawi? - wyrwał mnie z rozmyślań mój nauczyciel. - Co? A... nic takiego. Przypomniało mi się coś z dawnych czasów. - Nie zamierzałam zadręczać go moimi wspomnieniami. - Opowiedz mi trochę o waszym świecie - poprosił. Zaskoczyła mnie jego prośba. Sądziłam, że już tam był, tak jak Dart.  - Nie byłeś... - Nie zdążyłam ...
16 komentarzy
Czytaj więcej