Rozdział X

Proszę. Oto kolejny rozdział. 

Proszę was o pozostawianie śladów po sobie w postaci komentarza. Nawet głupie " :) " w komentarzu wiele dla mnie znaczy. Przynajmniej wiem, że ktos to czyta. 

Dziękuję też za miłe komentarze pod ostatnim postem.

Zapraszam was na tego bloga. .:Klik:. Jego właścicielka naprawdę świetnie pisze. 

Zapraszam do lektury.

______________________________

Około trzynastej wróciła Kamila, a potem mama i ojczym. Wszyscy już wiedzieli, że zwiałam ze szkoły.

- Masz szlaban na laptopa na tydzień. – powitała mnie mama. – To, że dobrze się uczysz nie znaczy, że możesz sobie uciekać.

- Rozumiem. – powiedziałam tylko.

- Julka? Co się z tobą dzieje? Normalnie byś się ze mną kłóciła i targowała, a dzisiaj?

- Po prostu nie mam ochoty się dzisiaj kłócić.

- Julio zdejmij kaptur. – wtrącił się ojczym.

- Nie. – zaprzeczyłam stanowczo.

- Honorato. Powiedziałem zdejmij kaptur. Nie życzę sobie abyś chodziła tak po domu. I nie życzę sobie żebyś tak mi odpowiadała. – powiedział tonem, którego nienawidziłam. Wiedziałam, że jeśli się nie wycofam będzie tylko gorzej. Ojczym uważał, że jak przyjmie surowy wyraz twarzy i ten swój ton głosu, to wszyscy będą się go bali i mu ustąpią. Z tym pierwszym miał rację: bałam się go, ale jeśli myślał, że mu to okażę to się mylił.

- To zmień życzenia. – krzyknęłam i pobiegłam na górę. Wzięłam laptopa oraz książki i poszłam do skrytki za schodami. Nie było ciemno, bo tata kiedyś zamontował tam lampę.        
Często tam się chowałam gdy chciałam pobyć w samotności. Tak było i tym razem.

Zamknęłam drzwi od środka otworzyłam książkę od matematyki i włączyłam laptopa. Najpierw chciałam odrobić pracę domowa z lekcji na których byłam. Ledwo uporałam się z matmą, przyszedł mail od Jagody z lekcjami. Kochana Jagoda. Nie zdążyłam nawet poprosić, a ona już mi przysłała cały materiał. Wzięłam się za przepisywanie. Trochę mi to zajęło. Potem jeszcze trochę się uczyłam, bo nie wiedziałam czy pójdę jutro do szkoły.   

            Już miałam zamiar się zbierać, gdy na skrzynkę mailową przyszła jeszcze jedna wiadomość. Zdziwiłam się, bo zwykle nikt do mnie nie pisał tak bez powodu. Chyba, że ten ktoś akurat miał powód. Wiadomość była od Artura. TAK. TEGO Artura. Długo wpatrywałam się w tekst zanim zaczęłam czytać. „Słyszałem, że uciekłaś ze szkoły. Chciałbym wiedzieć dlaczego. Możesz mi powiedzieć? Cos się stało?” – moje zdziwienie rosło z każdym słowem. - Pomyliło ci się coś Artur. – powiedziałam do siebie. – Nie do mnie to powinieneś wysłać. „Pamiętasz co powiedziałaś rok temu? To o przyjaźni. Zrozumiałem o co ci wtedy chodziło. Wiem, że miałaś rację i nadal ją masz omijając mnie szerokim łukiem. Chciałem ci tylko powiedzieć, że wiem, że postąpiłem źle. Zachowałem się jak ostatni idiota i straciłem swoją szansę. Wiem, że czytając to pomyślisz sobie, że najprawdopodobniej wysłałem to do niewłaściwej osoby, ale to nieprawda. To miało być wysłane do ciebie. Do Honoraty Julii. Na koniec chcę cię jeszcze prosić o wybaczenie. Tylko o  to. Mam nadzieję, że możesz to dla mnie zrobić.  Artur”.

            Zatkało mnie. Normalnie mnie zatkało. Nie wiedziałam co mam mu na to odpisać, ale wiedziałam, że coś muszę. „Wybaczyłam ci już tamtego dnia. Julia”. Tylko na tyle potrafiłam się zdobyć. Wciąż coś czułam do Artura, ale to już nie było to samo co kiedyś. Nie wiem dlaczego tak się działo i szczerze mówiąc nie chciałam tego wiedzieć. Nie miałam siły się już nad tym zastanawiać. Wzięłam swoje rzeczy i niezauważalnie przemknęłam do sypialni. Pościeliłam łóżko, spakowałam torbę i poszłam do łazienki.